Capitulo 11.

 "Chociaż jest wiele rzek - w morzu i tak staną się jednym. Chociaż jest wiele kłamstw - jedna prawda obali je wszystkie. Kiedy pojawia się jedno słonce, ciemność, Choćby była nieprzenikniona - znika."

Dedykacja dla Katarinkaaa123 ♥

Violetta miała dosyć okłamywania Leona. Musiał dowiedzieć się kim jest naprawdę. Nie chciała budować ich przyjaźni na nowo, podczas gdy nie mogła być z nim zupełnie szczera. Dlaczego zatajanie prawdy było prostsze niż wyznanie wszystkiego?  Strach. To on przejmował władzę nad szatynką. Sprawiał, że stawała się bezsilna i przerażona. Ogłupiał umysł i przywoływał myśli zwątpienia, które nakłaniały do ucieczki. Ona jednak nie chciała oddalić się od szatyna. Leon nie chciał opuścić jej głowy. Nie była wstanie opisać cudownych uczuć, które pojawiały się w jego obecności. Wiedziała, że to nie jest dobre. Ani dla niej, ani dla niego. Serce jednak nie miało zamiaru się uciszyć. Wręcz błagało, aby on był przy niej. Do tego Francesca uprzykrzała jej życie. Może słusznie, próbowała odciągnąć ją od szatyna? Nie mogła przecież zainteresować się chłopakiem przyjaciółki, dawnej przyjaciółki. Chociaż nie były ze sobą tak blisko jak kiedyś, to nie chciała niczym skrzywdzić Włoszki. Co jeżeli ona stałaby się tylko przeszkodą na drodze szczęścia tamtej dwójki? Miłość do Meksykanina była skazana na niepowodzenie, zanim na dobre mogła zagościć w ich sercach. Zatajanie prawdy przez Violette dodatkowo komplikowało relacje z chłopakiem.

Dzisiejszy pech dziewczyny zadecydował, że na zajęciach ze śpiewu pojawi się Resto wraz z Leonem. Usiadła jak najdalej od innych uczniów, aby tak jak zawsze nie rzucać się za bardzo w oczy. Niedługo będzie mogła sobie odpuścić to wszystko, co jej zdaniem nie miało sensu. Przekreśliła naukę w Studio, nie próbując swoich sił. W skupieniu zaczęła przeglądać swoje notatki, żeby tylko nie patrzeć w kierunku pary wchodzącej do Sali. Jak mogła w ogóle wpaść na pomysł, że między nią, a szatynem jest szansa na jakieś głębsze uczucia? On przecież ma dziewczynę, którą kochał.

- Może nasza nowa koleżanka zaśpiewa? – usłyszała głos Włoszki. Uniosła swoją głowę i zauważyła kpiący uśmiech na twarzy dziewczyny.

- Tak, to dobry pomysł – oznajmił nauczyciel. – Zobaczymy czy masz zadatki na ucznia naszego Studia – wskazał na scenę. – Prosimy – uśmiechnął się pokrzepiająco.

- Ale ja… Nie umiem – bąknęła.

- Jeżeli nie chcesz, nie będziemy cię zmuszać.

- Ddd, dobrze. Spróbuje – odpowiedziała przerażona.

Wstała z miejsca i skierowała się w stronę niewielkiej sceny. Gdy miała na nią wejść, zawahała się. Nie dam sobie rady – powtarzała w myślach. Nagle na swoim nadgarstku poczuła ciepły dotyk. Całe jej ciało przeszedł przyjemny dreszcz. Serce zabiło mocniej.

- Wiesz, że nie musisz tego robić – usłyszała zmartwiony głos Leona.

- Poradzę sobie – uniosła kąciki ust ku górze. – Chyba… - dodała ciszej i weszła na scenę.

Stanęła przed mikrofonem i spojrzała na swoją małą publiczność. Kilkanaście oczu wpatrywało się w nią wyczekująco. Chyba przeceniła swoją odwagę. Całe jej ciało zesztywniało, a głos jakby utkwił w gardle. Nie chciała zawyć jak wilkołak  do księżyca. Dłonie dziewczyny zaczęły drżeć, zrobiło jej się gorąco i słabo. Żołądek wywrócił się do góry nogami, czuła jak jej śniadanie wraca do gardła.

- Niedobrze mi – zakryła usta dłonią.

- Lepiej się odsuńmy, bo zaraz z jej ust wypłynie coś innego niż śpiew –oznajmiła rozbawiona Włoszka.

Prawie wszyscy zaczęli się śmiać. Oczy szatynki się zaszkliły. Nie mogła dłużej tam zostać. Wybiegła z pomieszczenia, aby jak najszybciej wydostać się na zewnątrz. Gdy była już na świeżym powietrzu, odetchnęła głęboko i pozwoliła palącym łzom wydostać się z oczu. Mogła się domyślić, że Francesca zrobi wszystko, żeby jak najszybciej stąd zniknęła. Udało się, nigdy więcej już nie pokaże się w tym miejscu.

- Trzymasz się jakoś? – usłyszała ciepły głos chłopaka.

- Skompromitowałam się – wyszeptała przez łzy.

- Proszę, nie płacz – podszedł do niej i zamknął ją w swoich ramionach. Gładził ją po plecach, aby chociaż trochę się uspokoiła. – Wszystko będzie dobrze. Inni zawsze będą widzieć tylko twoje błędy. Mogliby zając się własnym życiem – odparł zły.

- Nie wrócę tam – odsunęła się od niego – Jestem beznadziejna.

- Nawet nie mów takich głupstw – otarł niepewnie łzy z policzków Violetty. – Spróbuj o tym zapomnieć. Wiem, że jest ciężko, ale nie mogę patrzeć na twój smutek. Chciałbym zabrać cię w pewne miejsce. Tam zawsze umiem się uspokoić. Pójdziesz tam ze mną?

- Lepiej będzie, jeśli pójdę do domu i zjem pudełko lodów czekoladowych – burknęła.

- Mam lepszy sposób na smutek. Nie daj się prosić – uśmiechnął się uroczo.

- Niech ci będzie – powiedziała niechętnie.

***

- Daleko jeszcze? – zachichotała. Leon sprawiał, że nie potrafiła się nie uśmiechnąć. Przy nim wszystko nabierało barw. Udawało mu się odegnać smutek.

- Jeszcze tylko chwila.

- Wiesz, przyjemniej byłoby gdybym coś widziała – powiedziała rozbawiona.

- Zależy mi, abyś poczuła w tym miejscu, to co ja. Już jesteśmy – zabrał dłonie z oczu szatynki.

Otworzyła oczy i to co przed sobą ujrzała, oczarowało ją. Chłonęła widok, który rozpościerał się wokół niej. Przyroda zachwycała swoim pięknem. W jeziorze błyszczały promienie słoneczne, drzewa lekko kołysały się na wietrze, różnokolorowe kwiaty dodawały uroku. W cieniu pod drzewem stała biała ławka, jakby odizolowana od reszty otoczenia. Cisza, która tam panowała była kojąca.

- To miejsce… Jest niesamowite – rzekła oszołomiona.

- Cieszę się, że ci się podoba – ukazał rząd swoich śnieżnobiałych zębów.

- Dziękuje, że mnie tutaj zabrałeś.

- Wiesz, jesteś pierwszą osobą, którą tutaj przyprowadziłem.

- Nie zasługuje na to – pokręciła głową niedowierzająco. – Leon, my nie jesteśmy nawet przyjaciółmi.

- Nie? Myślałem, że jestem twoim przyjacielem. Przyjaciele sobie pomagają, prawda?

- Słuchaj, przecież mówiłam ci, że wolę być sama. O żadną pomoc nie prosiłam – prychnęła.

- Jesteś tajemnicza. Nie potrafię cię rozgryźć. Najpierw jesteś w stosunku do mnie przyjazna, a potem próbujesz mnie od siebie odepchnąć – zmarszczył brwi.

- Przepraszam, to skomplikowane. To we mnie tkwi problem – westchnęła. – Gdybyś, wiedział jaką jestem okropną osobą… Sam byś chciał ode mnie uciec.

- Dlaczego widzisz w sobie same wady? Uwierz w siebie i swoje możliwości. Wyglądam jakbym chciał zwiać? – wyszczerzył usta w uśmiechu.

- Tak już mam – wzruszyła ramionami – Jednak śpiewać to ja nie umiem – skrzywiła się. – Francesca wygrała.

- Znowu twierdzisz, że nie umiesz? Pamiętasz co ci poradziłem, gdy grałaś? Spróbuj wykorzystać tamtą rade podczas śpiewania.

- Myślisz, że wtedy by mi się udało? – zapytała.

- Jestem przekonany, że wypadłabyś świetnie – odpowiedział szczerze.

- A więc… Chodźmy – zadarła dumnie głowę.

- Ale gdzie? – uniósł pytająco brwi.

- Idę zaśpiewać.

- Jesteś pewna?

- Wiem, że ty tam będziesz. Jeżeli znowu polegnę, jakoś poradzę sobie z porażką – odwróciła wzrok speszona własnymi słowami. – Chodźmy, zanim się rozmyślę – zaśmiała się i złapała jego rękę, aby ruszył z miejsca.

***

Odetchnęła głęboko. Ignorowała cięte uwagi niektórych uczniów. Spojrzała ostatni raz na Leona, który uniósł kciuki do góry i uśmiechnął się w jej stronę. Zamknęła oczy i pomyślała o mamie, której chciała zadedykować śpiewany utwór. Zapomniała o strachu. Wierzyła, że Maria będzie teraz przy niej. Do jej uszu doszły pierwsze nuty piosenki. Zaczęła śpiewać. W słowach chciała przekazać wszystkie emocje, które nią targały. Nikt nie śmiał przerwać dziewczynie. Każdy był zachwycony jej piękną barwą głosu. Była z siebie dumna. Gdy skończyła, odważyła się otworzyć w końcu oczy. Usłyszała brawa.

- Pięknie – wysyczała Włoszka. – Gorące brawa dla Violetty Castillo! – wykrzyczała. 

Kasiu ♥ Przepraszam, że dedykuje Ci "to coś". Starałam się, ale nie wyszło do końca tak jak chciałam ;* Dziękuje Ci za wszystko <3 Za każde słowo, za to, że tutaj jesteś i czytasz moje opowiadanie <3 Za to, że mnie znosisz ;* Za wszystko ♥

Byłam zdziwiona liczbą wyświetleń ostatniego rozdziału o.O Dziękuje wszystkim, którzy go skomentowali <3 

Małymi krokami zbliżamy się do końca historii ;) Nie przewiduje więcej niż 20 rozdziałów. 

Opinie rozdziału pozostawiam wam kochani ;*