Capitulo 7.

„Pamiętam każdą wspólnie spędzoną chwilę. A w każdej było coś wspaniałego. Nie potrafię wybrać żadnej z nich i powiedzieć: ta znaczyła więcej niż pozostałe.”

 Była wyczerpana. Rzuciła się na łóżko i pragnęła jak najszybciej przenieść się do krainy snów. Natrętne myśli jednak nie chciały dać jej spokoju. Szatynka rozmyślała o całym dniu. Pierwsza sprawa : po rozmowie z Leonem znalazła swoją ciocię, a ta namówiła ją, aby zgodziła się porozmawiać z Antonio – dyrektorem Studia. Jest uroczym starszym Panem, ale oczywiście rozmowa skierowała swoje tory na temat mamy dziewczyny. Po licznych namowach Angie oraz Antonio, w końcu zgodziła się poobserwować zajęcia i zdecydować się, czy chciałaby zdać egzamin, aby uczęszczać na lekcje. Była sceptycznie nastawiona do tego pomysłu. Bała się. Nie była pewna czy jest zdolna wydobyć z siebie głos, który w głębi niej wciąż jest skryty. Kiedyś marzyła, żeby swoje życie w pełni poświęcić muzyce, lecz jedno wydarzenie spowodowało, że porzuciła swoje plany na przyszłość. Kolejnym powodem, który nie dawał spokojnie odpłynąć w sen Violettcie, był spowodowany dwójką ludzi. Leon i Francesca. Czy kruczoczarna dziewczyna szatyna to jej dawna przyjaciółka? To samo imię, kolor włosów. Jedyne co się nie zgadzało, to zachowanie dziewczyny. W swojej pamięci zachowany był jedynie pozytywny obraz koleżanki. Pomocna, wesoła, opiekuńcza – zupełne przeciwieństwo dzisiejszej rozhisteryzowanej Resto. Musiała się dowiedzieć co wpłynęło na taką zmianę Włoszki. I jeszcze Leon. W jego obecności czuła się po prostu dobrze. Wydawało jej się jakby znali się od dawna. Czy to możliwe, aby już kiedyś ich drogi się zetknęły? Z tą myślą, zasnęła.

***

 Nie chciała być podglądaczem. Ten pomysł coraz mniej jej się podobał, ale z upartością Angie, nie da się chyba wygrać. Upartość, to już chyba ta przeklęta cecha rodzinna. Sama potrafiła twardo stać przy swoim. Postanowiła chociaż postarać się pogodzić przeszłość z teraźniejszością.

- Hej! Zaczekaj! – usłyszała za sobą dziewczęcy głos. Odwróciła się, aby zobaczyć kto postanowił ją nękać. Chciała zignorować osobę, która teraz gromiła ją swoim wzrokiem, ale była ciekawa co chciała jej przekazać.

- Słucham? – spytała przesłodzonym głosikiem szatynka.

- Masz się odwalić od mojego chłopaka, rozumiesz?! Trzymaj łapska przy sobie. Nie łudź się, że chciałby taką jak ty. Wyglądasz jak kryminalistka – wysyczała.

- Założę się, że wolałby każdą, aby tylko uwolnić się od twoich macek – zaśmiała się. – Wyglądam, jak wyglądam, ale przynajmniej mam coś w głowie, w odróżnieniu od Ciebie - zmierzyła kruczoczarną wzrokiem.

- Najchętniej starłabym z twojej buźki ten uśmieszek, ale nie będę ryzykowała wyrzuceniem ze Studia – zadarła dumnie głowę.

- Serio? A co byś mi zrobiła? Wydrapała oczy różowymi tipsami? – zapytała i wybuchnęła śmiechem.

- Idiotka! – krzyknęła niezadowolona i tupnęła nogą. – Czekaj, czekaj – zmarszczyła brwi  i przyjrzała się szatynce. – Wszędzie poznam te sarnie, niewinne, brązowe oczy. Castillo? – wydusiła.

- C… Coo?

- Nie poznajesz? To ja, twoja najlepsza przyjaciółka – wskazała na siebie i chytrze się uśmiechnęła. – Czuje się, jakbym zobaczyła ducha. Zmieniłaś się.

- Podejrzewałam, że to Ty Resto, ale zachowujesz się inaczej. Ja się zmieniłam? Popatrz na siebie.

- Nie tylko ty masz w życiu problemy złotko, ale oczywiście cały świat zawsze musiał i musi kręcić się wokół ciebie. Nigdy nie dałam się nabrać na ten twój brak pewności siebie. Chciałaś pochwał i dlatego udawałaś zakompleksioną, biedną dziewczynkę. Zawsze, gdy śpiewałyśmy starałaś się zagłuszyć mój śpiew, swoim głosem. A teraz chcesz ukraść mi też Leona – zacisnęła pięści, a na jej zaczerwienionej twarzy widoczna była złość.

- Fran... Francesca co ty wygadujesz? – spojrzała smutno na Włoszkę. – Przecież wiesz, że przy Tobie i Camili zawsze byłam sobą. Przeszkadzało Ci to? Czemu nie powiedziałaś? Zmyślasz. Jestem pewna, że chcesz wzbudzić we mnie poczucie winy. Nie mam zamiaru kraść ci chłopaka. Poznaliśmy się dopiero wczoraj.

- Jesteś głupia i on też. Nie wiem czemu sobie nie przypomnieliście, ale to dobrze. Dla niego i dla ciebie. Wiesz jak lubił ciągle mówić o tym, jak nienawidzi Violetty Castillo? – skłamała. – Cieszył się, kiedy zniknęłaś z naszego życia. Nie powinnaś odtrącać swoich przyjaciół, którzy chcą pomóc, być w trudnych chwilach. Kto tak robi? Tylko egoista.

- Nadal sobie nie przypominam. – wszeptała tylko.
- Zajrzyj w głąb tego swojego, pustego mózgu – odparła zirytowana. – Verdas. Leon Verdas. Nie pamiętasz małego, niezdarnego chłopca? –zapytała. - Spędzaliśmy dużo czasu w domku na drzewie, które znajdowało się przy jego dużym domu – kontynuowała głosem wypranym z emocji, jakby wspomnienia z dzieciństwa nic dla niej nie znaczyły. - Zmarnowałam i tak już dość mojego cennego czasu – oznajmiła. Odwróciła się i zniknęła w głębi korytarza.

Dzisiaj ważna data ;) Rok, jestem tutaj tyle czasu, a rozdziałów mało. Wstyd. Ktoś chce to jeszcze czytać? Wyświetlenia są, ale komentarze niekoniecznie liczne ;p