Capitulo 10.

„Dlaczego mam słuchać serca? Bo nie uciszysz go nigdy. I nawet gdybyś udawał, że nie słyszysz, o czym mówi, nadal będzie biło w twojej piersi.”

Dedykacja dla Teczka12 ♥

Na wspomnienia wczorajszego wieczoru, na ustach szatynki sam wkradał się uśmiech. W końcu widziała szczęście bijące od jej bliskich. Popełniła wiele błędów. Jednak starała się powoli naprawiać krzywdy jakie wyrządziła. Po kilkunastu latach od śmierci mamy, nareszcie pogodziła się z tym, że odeszła na zawsze. Jej wiara powoli do niej wracała. Jeżeli tam na górze było zapisane, zbyt wczesne odejście Marii do niebiańskiej krainy, nie mogła zmienić przeznaczenia. Każde wydarzenia w życiu, mają swoją ukrytą głębię. Nic nie dzieje się bez przyczyny. Cierpienie również ma swój sens. Jest wpisane, w każde istnienie ludzkie. Trzeba tylko nauczyć się sobie z nim radzić. Znajdywać w sobie wiarę w lepsze jutro. Ufać, że po jego przezwyciężeniu, odnajdziemy upragniony spokój oraz szczęście. Violetta walczyła, aby wydostać się ze świata smutku. Chciała nauczyć się ponownie cieszyć życiem, które wciąż się toczyło i oferowało bardzo wiele. Nie była sama. Miała bliskich, którzy będą strzegli by nie upadła tak nisko, po raz kolejny. Gdyby przyjęła ich pomoc już dawno temu, z pewnością życie ułożyłoby się inaczej. Nareszcie dostrzegała cząstkę dawnej siebie, którą pragnęła na nowo przywrócić do życia.

Rozejrzała się po Studiu i weszła do pustej Sali, w której stało pianino. Usiadła przy instrumencie i nieśmiało przejechała palcami po jego klawiszach. Podjęła próbę zagrania jakiejś melodii, ale to co dochodziło do uszu dziewczyny, powodowało, że na jej twarzy malowała się frustracja. Tak jak podejrzewała, nie umiała już niczego zagrać. To co jej wychodziło, to jedynie melodia, która pojawiła się we śnie. Chciała zagrać coś innego, weselszego. Tylko nie potrafiła. Westchnęła cichutko i oddaliła swoje dłonie od klawiszy.

- Spróbuj jeszcze raz, tym razem trochę spokojniej – wzdrygnęła się wystraszona słysząc za sobą jego głos. – Nie skupiaj się, aby wyszło poprawnie. Pomyśl co chcesz przekazać w swojej melodii.

- Chciałabym, ale nie umiem – oznajmiła zrezygnowana i odwróciła się, żeby ujrzeć twarz chłopaka.

- Uda się, tylko musisz chcieć – szatyn posłał dziewczynie uroczy uśmiech i podszedł do niej. – Posłuchaj moich wskazówek, a obiecuje, że ci wyjdzie.

- O…Okej – przełknęła głośno ślinę. – Powiedz co mam robić – powiedziała niepewnie.

- Zamknij oczy.

- Co? – zapytała zdziwiona. – Po co? – uniosła pytająco brew.

- Ufasz mi?

- Tt… Tak – zająknęła się.

- To nie bój się. Przecież nic ci nie zrobię – uniósł ręce w obronnym geście i zaśmiał się cicho.

- Dobrze. Kontynuuj – przyjrzała mu się podejrzliwie i odkręciła się w stronę pianina.

- Tak więc zamknij oczy – ułożył niepewnie dłonie na jej ramionach. Pochylił się odrobinę, aby mówić wprost do ucha dziewczyny. Ciało Violetty przyjemnie zadrżało pod wpływem jego bliskości.

- Zajrzyj w głąb siebie i pomyśl jakie uczucie chciałabyś teraz wyrazić -

Chciałabym wyrazić, to jak bardzo chcę cię teraz pocałować – pomyślała. Co? Nie! O czym ty myślisz? Przecież go nawet nie lubisz – skarciła się.

- Zapomnij, o tym co tu i teraz. Zatrać się w melodii. Teraz, nie mów nic tylko po prostu graj. Wyraź uczucie, o którym pomyślałaś.

Szatynka wysłuchała rady i przeniosła palce na instrument. Kiedy chłopak był tak blisko niej, czuła ciepło rozchodzące się po całym ciele. W tej chwili była szczęśliwa. Nie mogła odpychać od siebie Leona, pragnęła, aby był blisko niej.

Rozpoczęła granie. Chciała wyrazić wszystkie przyjemne uczucia, które pojawiały się w obecności szatyna. Ku jej zdziwieniu nawet nie zorientowała się, kiedy z pianina zaczęła płynąć przyjemna muzyka. Na chwile przeniosła się do innego świata. Była tylko ona i nuty. Gdy zakończyła granie, otworzyła oczy i ponownie skierowała się tak, aby widzieć twarz chłopaka. Był tak niebezpiecznie blisko, że mogła mu się dokładnie przyjrzeć. Dlaczego wcześniej nie zauważyła, że jest tak przystojny? Hipnotyzujące, zielone oczy. Urocze dołeczki i uśmiech. To wszystko sprawiało, że kręciło jej się w głowie. Jego usta, aż prosiły się o to, aby zatopiła w nich swoje. Kiedy uświadomiła sobie swoje niedorzeczne myśli, otrząsnęła się. Na szczęście zawieszenie nie trwało dłużej niż ułamek sekundy.

- Udało się! – pisnęła szczęśliwa. Wstała i przytuliła się do szatyna.

- Prze… Przepraszam – odsunęła się speszona.

- Nie przepraszaj, to było przyjemne – ukazał rząd swoich śnieżnobiałych zębów, a ona się zaśmiała kręcąc przy tym głową.

- Nie rozumiem, dlaczego wciąż mi pomagasz. Zachowuje się okropnie, wybacz. Wczoraj…

- Nie przejmuj się – przerwał jej. – Rozumiem. Nie chcesz, żebym się jeszcze zakochał – zażartował - I pomagam ci, bo taki już jestem. Nie umiem patrzeć na cierpienie drugiego człowieka.

- Co? Nie, nie – przegryzła dolną wargę. – Miłość, to uczucie nie dla mnie. W najbliższym czasie nie planuje się zakochiwać. Chłopak z którym byłam… Palant, nie wiem czemu z nim byłam.

- Ej, wiesz, że to tak nie działa? – spytał rozbawiony. – Nie możesz planować, bo nigdy nie wiadomo, kiedy miłość zapuka do twoich drzwi. Po prostu nie trafiłaś jeszcze na tego właściwego, więc dlatego tak mówisz.

- Może masz racje, ale wolę na razie o tym nie myśleć – oznajmiła i chciała zmienić temat. - Słuchaj może myślałeś o pracy jako super bohater? Skoro lubisz tak pomagać ludziom – uśmiechnęła się do szatyna.

- Nie, ale mogę to rozważyć. Kto wie, możliwe, że się nadaje – zaśmiali się do siebie. – Zmieniłaś się – zatopił wzrok w oczach Violetty. - Wyglądasz, lepiej. Jesteś weselsza.

- Tak, a co nie podobam ci się w takim wydaniu? – udała urażoną.

- Lubię, kiedy się uśmiechasz – powiedział szczerze. -  To znaczy eee… Lubię Ciebie, znaczy siebie – podrapał się nerwowo po głowie. – Właśnie, tak. Lubię siebie – poprawił się i uniósł kąciki ust ku górze.

- A ja lubię ciebie. Oj, przepraszam. siebie – zachichotała. – Do zobaczenia – delikatnie musnęła go w policzek i wycofała się kierując do wyjścia.

***

Ciągle myślała o Leonie. Nie chciała, bo to przecież szaleństwo. Nie zasługiwała na niego. Wciąż go okłamywała, nie wyjawiając swojej tożsamości. Musiała, albo powiedzieć prawdę, albo zniknąć z jego życia na zawsze. Problem w tym, że obie te opcje w ogóle nie podobały się szatynce. Nagle, jakby znikąd pojawiła się przed nią Francesca, której miała już po dziurki w nosie.

- Widzę, że nadal kręcisz się przy Leonie. – wysyczała gniewnie. – Widziałam was. Myślisz, że kiedy zmienisz wygląd, to go zdobędziesz? – prychnęła.

- Skąd ten pomysł, że chcę z nim być Resto?

- Nie udawaj. Jeżeli, jeszcze raz cię z nim zobaczę, to powiem mu wszystko – zagroziła.

- Nie, nic mu nie mów – zacisnęła pieści. – Wolałabym, żeby dowiedział się ode mnie. Tylko nie jestem jeszcze gotowa, aby powiedzieć mu wszystko.

- Najlepiej, po prostu zniknij złotko. Jutro mam cię tutaj nie widzieć. Jeżeli się pojawisz powiem mu sama.

- Nie masz prawa mi grozić.

- Mogę wszystko Castillo – zaśmiała się. – Ja rozdaje karty – odrzuciła swoje kruczoczarne włosy i odeszła.

Agatko ♥ Kochana, wybacz, że dedykuje Ci coś takiego ;* Miał być dłuższy, ale niestety nie wyszło. Dziękuje Ci za wszystko. Za każdy komentarz, który wywołuje na mojej twarzy uśmiech i nie pozwala się poddawać <3 

Jeżeli ktoś ma ochotę i nie czytał jeszcze : Part Utracone wspomnienia ;)