Epílogo.

„Mapę naszych spojrzeń narysujmy na dzienniku pokładowym naszego życia permanentnym tuszem łez. Drogę niech tworzą nasze myśli, marzenia niech staną się szumem morza. Wszystkie trudności i słabości oznaczmy jako mielizny, na których zatrzymał się nasz statek. Uśmiechy zamknijmy w gwiazdach. Niewypowiedziane słowa niech będą jak promienie słońca. Łapmy wiatr w żagle, łódź doświadczeń doprowadzi niegdysiejszych rozbitków przeszłości do wspólnego, upragnionego celu.”

Dedykacja dla wszystkich czytelników ♥

Kocham Was ♥

Kilka miesięcy później

Jeszcze jakiś czas temu, była przekonana, że życie nigdy nie odmieni kierunku w którym zmierzało. Droga, którą obrała była niewłaściwa i zmierzała do jeszcze większego cierpienia. Czasami budziła się z bólem, którego nie mogła znieść. Świadomość, że nie ujrzy swojej mamy wciąż dostarczała nowych ran. Były momenty w których życie wydawało się kompletnie bez sensu. Violette dopadały wtedy myśli, których teraz żałowała. Chciała, aby jej egzystencja jak najszybciej się zakończyła, ponieważ nie musiała by znosić pustki, której nic nie mogło wypełnić. Istnienie bez osoby najbliższej sercu, wydawało się piekłem. Była jeszcze taka młoda, a już musiała się uporać ze stratą mamy. Znienawidziła wszystko co przypominało jej kobietę, której więcej nie zobaczy. Utraciła wiarę i obwiniała cały świat za przyczynienie się do śmierci Marii. Odgrodziła się grubym murem od osób, które nadal były obok, gotowe w każdej chwili podać pomocną dłoń. Popełniła wiele błędów, których teraz żałuje. Decyzje, które podejmowała nie były właściwe. Człowiek, jednak uczy się na swoich potknięciach życiowych. Dzięki nim, uczymy się jak mamy żyć, aby nie dopuszczać do powrotu bólu. Każde cierpienie, ma swoją ukrytą głębię, trzeba tylko dążyć do tego, by ją odkryć. Violetta nie spodziewała się, że jej egzystencja odmieni się tak diametralnie. Szramy na sercu zabliźniły się. Szarość świata zastąpiły wszystkie barwy palety koloru. Mrok odszedł, zastąpiło go jasne światło, które przyniosło szczęście. Miłość, która zawładnęła sercem dziewczyny, również miała duży wpływ na ponowne dostrzeżenie piękna, otaczającego świata. Odnalazła nową siłę, która ponownie natchnęła ją do dalszego życia. Wiara, powróciła. Pozwoliła dostrzec szatynce, że mama tak naprawdę nigdy jej nie opuściła. Gdy śpiewała czuła obecność rodzicielki. Potrafiła dostrzec cechy kobiety w bliskich, którzy ją otaczali. Wydawało jej się, że egzystencja w końcu zmierza we właściwą stronę. Droga, którą teraz kroczy doprowadzi ją do pełni szczęścia. Po drodze na pewno napotka wiele przeszkód, ale teraz wiedziała, że zdoła się jakoś z nimi uporać. Wystarczy stawić im czoło. Istnienie ludzkie nigdy nie będzie usłane różami bez kolców. Kolce zawsze będą symbolizowały ból i nigdy nie znikną z pięknego kwiatu. Tak jak cierpienie, którego nikt nie jest w stanie wymazać ze swojej ziemskiej wędrówki. Myślała, że los nigdy nie postawi na jej drodze osoby, która wskaże właściwą ścieżkę. Myliła się. W istnieniu szatynki ponownie pojawił się Leon. To on był Aniołem Stróżem, który otworzył oczy Violetty na to jak powinno wyglądać życie. Kiedy byli małymi dziećmi, był najlepszym przyjacielem dziewczyny. Teraz stał się kimś więcej. Cieszyła się jak głupia, gdy mogła nazywać go swoim chłopakiem. Czuła jakby ta miłość była na całe życie. Miała nadzieje, że ich uczucie jest silne i pokona każdą przeszkodę. Postanowiła, że nigdy nie dopuści do odrzucenia prawdziwych uczuć. Teraz życie układało się idealnie. Zamierzała spełniać swoje marzenia. Powróciła do tworzenia muzyki oraz śpiewania. Zdała egzamin i teraz oficjalnie została uczennicą Studia. Czuła, że scena to jej miejsce na ziemi. Kiedy przychodziło niechciane zwątpienie we własne możliwości, Leon zawsze był przy niej. Gdy łapał ją za rękę, wszystkie obawy mijały. Codziennie mogła widywać się ze swoimi najlepszymi przyjaciółkami. Pogodziła się z Francescą. Pomogła przyjaciółce odnaleźć dawną osobowość, która wciąż kryła się we wnętrzu Włoszki. Odrzuciły to co działo się w przeszłości. Ona, Camila i Francesca, znowu stały się nierozłączne.

Violetta wyciągnęła cenne lekcje, ze wszystkiego co zdążyło się wydarzyć, w jej jeszcze młodym wieku. Najważniejsze, aby w życiu kierować się sercem. Nie należy ignorować tego, co chce nam przekazać. Ono jest najlepszym drogowskazem.

Czytałeś, lecz nie komentowałeś? Teraz jest idealna okazja, aby się ujawnić. Wystarczy kropka, przecinek, cokolwiek ;)

Tak oto dobiegamy do końca podróży, z moją historią. Uwielbiam ten cytat na samej górze, może wam także się spodoba? ;) Szczerze mówiąc miało być więcej rozdziałów, ale podjęłam decyzje, że na piętnastce zakończę pisanie. Miało być więcej, ale nie będzie ;) Epilog, wyszedł jak wyszedł, ale chyba lepszego nie napiszę. Mam nadzieje, że was nie zanudziłam. Ktoś jest ciekawy, czy będę pisała coś nowego? Nie jestem pewna, lecz napiszę jaka jest przyszłość mojego bloga.
Aprendi a decir adiós

Na razie nie przewiduje zaczynać niczego nowego. Kończą mi się ferie i muszę w pełni poświęcić się nauce. Może postanowię wrócić. Za miesiąc, dwa… Może krócej, albo wcale? Nie jestem w stanie tego określić ;) Już od października mam pewien pomysł na nowe opowiadanie, ale nie wiem czy go zrealizuje. Dotyczy dorosłego życia bohaterów serialu, a wiem, że teraz jest wiele takich blogów ;) Mam jednak cichą nadzieje, że nie zapomnicie o moim blogu i gdybym się pojawiła ponownie, to nadal chcielibyście czytać moje wypociny ;*

Moja przygoda z pisaniem rozpoczęła się cztery lata temu. Na początku pisałam jakieś głupoty w specjalnie przeznaczonym do tego zeszycie, potem były opowiadania na podstawie serialu Pamietniki Wampirów, a później zaczęłam pisać o Violettcie. Pisanie stało się moim uzależnieniem, więc nie wiem ile bez tego wytrzymam ;) Ale kogo wgl. to obchodzi? *.* Piszę jakieś głupoty.

Pierwszy raz udało mi się zakończyć opowiadanie, które zaczęłam. Cieszę się z tego powodu, ale nie dokonałabym tego bez was ;* Dziękuje kochani ♥ Wasze słowa bardzo dużo dla mnie znaczą ;* Dziękuje wszystkim, bez wyjątków. Tym, którzy byli, ale zniknęli. Tym, którzy są tutaj nadal ze mną ;* Każde miłe słowo, ogromnie mnie motywowało ;* Myślę, że uda mi się wymienić każdego kto się tutaj pojawił. Kolejność wymieniania przypadkowa ;*

Ogromnie dziękuje :  Anastasia Grey, Katie, Rox xy, Katy, Kylie, Nathalia Comello, ginny wesley, Madzia Vilovers, Sydney, Martina Comello, Grace Swifties, Lena M, SUPERCREATIVA, Viki Verdas, Aleksandra Bielecka, Pa Ti, Amelia Verdas, Martyna Wierzchowska, Andżela Verdas, Gabi Verdas, magda biernacka, Komar Komarek, TheKuka 15, Carolina Verdas, Ally i każdemu anonimowi ;*

Wasze blogi, oczywiście, nadal będę czytała ;* Może nie zawsze przybędę na czas, ale postaram się pozostawiać swoje komentarze ;* 

Na tą chwile, żegnajcie ♥

Całuje,

Wasza Rechel ;*