Capitulo 13.

„Gwałtownych uciech i koniec gwałtowny:

Są one na kształt prochu zatlonego,

Co, wystrzeliwszy, gaśnie.”

Weszła do domu. Rzuciła klucze na stół i usiadła na kanapie obok taty. Przez chwile  patrzyła pusto w przestrzeń. Podjęła już decyzje. Musiała zapomnieć o Leonie. Płomyk nadziei, który tlił się w jej wnętrzu, powoli wygasał. Przychodzące zwątpienie, mogło go unicestwić już na zawsze. Chłopak milczał. Uważała, że nie może liczyć na to, że się odezwie. Gdyby była na jego miejscu, pewnie też byłaby zawiedziona. Westchnęła cicho.

- Violu? Stało się coś? – spytał zmartwiony mężczyzna.

- Cc, co? – potrząsnęła głową pozostawiając myśli. – Przepraszam tato, możesz powtórzyć? – uśmiechnęła się smutno.

- Pytałem czy coś się stało. Wyglądasz na przygnębioną.

- Nie, wszystko okej… - skłamała. – Zastanawiałam się… - utkwiła wzrok w swoim brzoskwiniowym lakierze. – Co byś powiedział, gdybym wyjechała do Madrytu? Chciałam zobaczyć się z babcią – spojrzała na tatę chcąc zobaczyć jego reakcje.

- To właśnie cię trapi? Boisz się, że się nie zgodzę? – Przytaknęła ruchem głowy. – Nie mógłbym się nie zgodzić – posłał jej szeroki uśmiech.

- Dziękuje, dziękuje – przytuliła go szczęśliwa.

- Dlaczego tak nagle chcesz wyjechać? – uniósł pytająco brew.

- Eee… - zająknęła się. – Po prostu okropnie się za nią stęskniłam.

- Powiedzmy, że ci wierzę. Tylko jest jeden warunek. Po powrocie zaczniesz naukę w Studio.

- Dd, dlaczego? – twarz szatynki lekko zbladła. Nie mogła przecież powiedzieć mu, że nie planuje tutaj wracać. Kłamała, znowu. – Nie podoba mi się tam, a co powiesz na jakąś inną szkołę muzyczną?

- Myślałem, że pójdziesz w ślady mamy. Jednak, jeżeli nie czujesz się tam dobrze… To zgoda. – ucałował jej czoło.

- Wiesz, że bardzo cię kocham tato? – zaśmiała się cicho i mocno uścisnęła mężczyznę.

- Ja też cię kocham córeczko.

***

Czuła jakby serce rozsypywało się na malutkie kawałeczki, a tylko jedna osoba byłaby wstanie ponowie ułożyć je w spójną całość. Chwyciła do ręki długopis i zaczęła pisać. Czynność utrudniały ciągle napływające do oczu łzy. Skapywały na kartkę papieru i rozmazywały tusz przedmiotu do pisania. Szatynka postanowiła napisać list do Leona. Nie mogła odejść bez słowa.

Kochany Drogi Leonie,

Moje słowa zasługują tylko na miejsce w koszu, pośród innych mało ważnych rzeczy. Zanim jednak porwiesz tą kartkę na kawałki, przeczytaj to co napisałam. Proszę, to dla mnie bardzo ważne.

Nigdy nie chciałam wywołać na Twojej twarzy smutku, kocham Twój uśmiech. Mam świadomość tego, że nie mówiąc prawdy, zraniłam Cię. Jednak, tak bardzo się bałam, że mnie nienawidzisz. Chciałam się od Ciebie odsunąć, zanim dowiedziałbyś się prawdy. Tylko nie mogłam. Tak naprawdę w ogóle nie chciałam. Przed ponownym spotkaniem Ciebie, byłam jak usychający kwiat bez wody. Gdy się zjawiłeś, odzyskałam siłę by żyć dalej. Mój świat był szary. Była tylko ciemność i nic poza tym. Leon, to Ty sprawiłeś, że na nowo zagościły w nim barwy. Byłeś światłem, które rozproszyło noc, w której żyłam każdego dnia. Myślałam, że wszechświat się na mnie uwziął i nie daje mi w darze nic, prócz cierpienia. Byłam w błędzie. Los ponownie skrzyżował nasze ścieżki. Dzięki Tobie znowu otworzyłam swoje serce na muzykę. Słowo dziękuje to zdecydowanie za mało. Nigdy nie spłacę długu wdzięczności, który u Ciebie mam. Może gdybym po śmierci mamy nie odrzuciła Twojej przyjaźni, wszystko wyglądałoby inaczej? Nie mogę, jednak myśleć o tym, co by było gdyby... Sama podejmowałam decyzje i teraz muszę pogodzić się z ich konsekwencjami. Choćbym bardzo chciała, nie mogę odmienić przeszłości. Mogłabym prosić Cię, abyśmy zaczęli od nowa, ale nie zasługuje na to. Właśnie dlatego postanowiłam zniknąć z Twojego życia, na zawsze. Przyrzekam Ci, że już nigdy więcej mnie nie zobaczysz. To trudne, lecz zrobię wszystko, byś już nigdy ponownie przeze mnie nie cierpiał. Chciałabym walczyć, jednak na to już chyba jest za późno… Nie chcę widzieć bólu, wywołanego wyłącznie przez moją osobę.

Słowa płyną z głębi mojego serca. Piszę ten list, ponieważ nie mogłabym Ci powiedzieć tego wszystkiego osobiście. Zależy mi na Tobie i pragnę Twojego szczęścia. Odchodzę bo nigdy nie zasługiwałam na Ciebie. Jesteś wspaniałym człowiekiem. W Twojej obecności czuje spokój i radość. Kocham Twój dotyk, który powoduje, że po całym moim ciele rozchodzi się przyjemne ciepło. Moje serce przyśpiesza, gdy Cię widzę. Uwielbiam Twoje zielone oczy, w których głębi mogłabym tonąć wieki . Moje myśli wciąż błądzą w kierunku Twojej osoby. Nie mogę jeść, nie mogę spać bo ciągle o Tobie myślę. Kiedy przez dłuższy czas nie jesteś przy mnie, tęsknie. Czy to możliwe, że jestem w Tobie zakochana? Nie wiem jak wytrzymam bez Ciebie. Będę musiała nauczyć się żyć z tęsknotą. Sama sobie zgotowałam ten los.

Życzę Ci, aby Twoje życie ułożyło się jak najlepiej. Zasługujesz na to jak nikt inny.

Bądź szczęśliwy!

Kocham Cię,

Twoja Violetta.

Odłożyła długopis i oparła łokcie na biurku. Starła łzy i ukryła twarz w dłoniach. Miała ochotę krzyczeć. Czuła się okropnie. Ból pochłaniał każdą cząstkę ciała. Traciła kolejną osobę, na której tak bardzo jej zależało. Panującą cisze przerwało stukanie w drzwi pokoju.

- Pp… Proszę – wyjąkała ochryple.

- Violu, masz gościa – oznajmiła Olga.

Leon? – przemknęło jej przez myśl z nadzieją. Zabrała dłonie z twarzy i skierowała ją w stronę drzwi. Do pomieszczenia weszła ognistoruda dziewczyna.

- Vils? Nie wiem czy mnie pamiętasz… - powiedziała niepewnie. – To ja, Camila. – wskazała na siebie.

- Cami… - oczy szatynki trochę się rozświetliły. Zerwała się z miejsca i podeszła do przyjaciółki. Objęła ją ramionami i mocno się do niej wtuliła. Zaskoczona Camila oddała uścisk. Potrzebowała kogoś z kim mogłaby teraz porozmawiać.

- Violu, udusisz mnie – wydusiła i zaśmiała się radośnie.

- Ojej, wybacz – odskoczyła od rudej, wyswobadzając ją z uścisku.

- Trochę czasu minęło – uśmiechnęła się.

- Tak… - odwróciła wzrok zmieszana. – Jesteś zła? Nie chcesz mnie znać?

- Gdybym była zła, to nie byłoby mnie tutaj – trąciła szatynkę delikatnie w ramie. – Stęskniłam się.

- Naprawdę? – spytała zaskoczona. – Nie zasługuje na twoje przebaczenie.

- Vils, byłaś dla mnie jak siostra. Zależy mi na tobie, więc nie wiem jak mogłabym postąpić inaczej.

- Dziękuje – uścisnęła ją.

- To co było puśćmy w niepamięć – uniosła kąciki ust ku górze. – Lepiej powiedz mi szybko co się dzieje. Źle wyglądasz – zmarszczyła brwi zmartwiona.

- Byłaś dzisiaj w Studio? – ruda skinęła głową. – Tak, więc mniej więcej wiesz co się stało. Straciłam Leona, na zawsze – wyszeptała.

- Jestem pewna, że wszystko się ułoży – uścisnęła ramię Castillo, aby dodać jej otuchy. – Zależy mu, więc ci wybaczy.

- Nie jestem tego taka pewna. Najlepiej będzie, kiedy zostawię go w spokoju. Wyjeżdżam z Buenos Aires, jak ostatni tchórz – oznajmiła i usiadła na skrawku swojego łóżka.

- Jesteś pewna, że tego właśnie chcesz? – spytała i usadowiła się obok przyjaciółki. – Strach, to najgorszy wróg. Najlepiej postarać się go odrzucić, aby nie przejął kontroli nad twoim życiem. Przez niego możesz na zawsze go stracić.

- Ja już go straciłam – upierała się. – Cami, nie przekonasz mnie. Podjęłam decyzje. Już wystarczająco dużo przeze mnie wycierpieliście – spojrzała w smutne oczy koleżanki.

- Och, Vils jesteś taka uparta – zachichotała niewesoło.

- Przynajmniej to się nie zmieniło. Cami…

- Tak?

- Możesz mu coś przekazać? – wstała i podeszła do biurka. Sięgnęła po leżącą tam kartkę i schowała do koperty, podała ją koleżance.

- Tak, oczywiście – chwyciła kopertę w swoje dłonie.

- Będę bardzo wdzięczna, kiedy dopilnujesz by to przeczytał.

Przed waszymi oczami, trzynastka. Czy okazała się pechowa? Opinie pozostawiam w waszych rękach ;*

Kto się spodziewał tak szybko kolejnego rozdziału? Na pewno nie ja ;) Jakiś przypływ chęci na pisanie mnie dopadł. Postanowiłam skorzystać z tego przedziwnego zjawiska, który rzadko się zdarza. 

Trochę dłuższy niż poprzedni, ale i tak nie jestem do końca zadowolona. Żadna nowość, prawda? ♥

Okej, nie męczę was więcej ;*