Capitulo 15.

"Niestety, każda z przyczyn wydawała się bez sensu. Tak jakby prawda chciała mi zajrzeć prosto w oczy, a mnie brakowało odwagi, żeby to spojrzenie odwzajemnić."

W uszach, ciągle rozbrzmiewał dźwięk jego głosu, który był dla obolałego serca, uśmierzeniem cierpienia. To niemożliwe, aby to był On. Wmawiała sobie, że to wyobraźnia płatała jej figle, ponieważ nie chciała opuszczać Buenos Aires. Zignorowała krzyk, który musiał być tylko omamem słuchowym. Ruszyła dalej, aby nie porzucić swojego postanowienia o wyjeździe.

- Violetta!

Rozpaczliwy krzyk, jakby nalegający, aby się zatrzymała, usłyszała ponownie. Czy jej pragnienia o jego pojawieniu się tutaj, były tak silne, że oszalała?

- Violetta! – usłyszała ponownie.

Zamarła. Miała wrażenie, że osoba wypowiadająca jej imię, jest coraz bliżej. Dziewczynie zrobiło się słabo. Stanęła z boku, aby śpieszący się ludzie jej nie stratowali. Zakryła uszy dłońmi i mocno zacisnęła powieki. Łapczywie wdychała powietrze. Traciła kontrole nad swoim ciałem. Zaczęła kołysać się w przód i w tył, aby tętno się uspokoiło.

- Violetta – wypowiedział imię szatynki ze zmartwieniem.

Na ramionach poczuła ciepły dotyk jego dłoni. Otworzyła niepewnie oczy i ujrzała przystojną twarz szatyna.

- Wynoś się z mojej głowy! – wyjąkała zrozpaczona. Była przerażona tym co się z nią dzieje. Nie chciała, żeby ludzie patrzyli na nią jak na wariatkę i wysłali w kaftanie do szpitala. – Przecież… Nie, nie może cię  tutaj być… Tak, zwariowałam – oznajmiła przerażona i wybuchła płaczem.

- Jestem tutaj, jestem – powtarzał zatroskany. Leon zbliżył się do dziewczyny i zamknął ją w szczelnym uścisku swoich ramion. – Myślałaś, że pozwolę ci odejść? – spytał i zaczął gładzić szatynkę po włosach, by choć trochę się uspokoiła. – Jesteś dla mnie zbyt ważna i jeżeli chcesz, bym był szczęśliwy, musisz tutaj zostać – złożył czuły pocałunek na jej czole.

- To… To zbyt piękne, aby mogło być prawdą – uniosła lekko głowę, aby patrzeć w zielone oczy chłopka.

- Co muszę zrobić, żebyś uwierzyła? – uśmiechnął się smutno. Otarł kciukiem łzy płynące z oczu Violetty.

Zadrżała pod wpływem dotyku Meksykanina. Wpatrywała się w niego oczarowana.

- Naprawdę tutaj jesteś? Ja… Ja nie zasługuje na to. Nie zasługuje na ciebie – spuściła głowę smutna.

- Proszę, nie mów tak. Niepotrzebnie się tak uniosłem. Wybacz mi – chwycił jej podbródek i uniósł twarz dziewczyny, tak by brązowe tęczówki patrzyły na niego. – Nie mogę znowu cię stracić. Jesteś dla mnie bardzo ważna i nie zniósłbym tego kolejny raz. Zostaniesz w Buenos Aires? – spytał z nadzieją.

- Leon, ja… Już podjęłam decyzje – odpowiedziała i wyswobodziła się z jego ramion. – Żegnaj… - wydusiła. Chłopak złapał jej nadgarstek, aby nie odchodziła. Szatynka uwolniła się z jego uścisku i skierowała we wcześniej obranym kierunku. Tylko, czy nie zrani go bardziej, gdy odejdzie? Odwróciła się. Popatrzyła na Leona. Nie ruszył się z miejsca, stał smutny ze spuszczoną głową. Miała kierować się głosem serca, a zupełnie go zignorowała. Nie mogła zostawić Verdasa. Nie chciała więcej widzieć jego cierpienia. Potrząsnęła głową. Puściła się biegiem. Zatrzymała się dopiero w objęciach chłopaka. Przylgnęła do niego całym ciałem.  Słuchała głośno bijącego serca Meksykanina. Odsunęła się odrobinę. Ujęła twarz chłopaka w dłonie.

 - Leon, już nigdy cię nie zostawię. Prawda jest taka, że nie umiem już żyć bez ciebie – uniosła kąciki ust ku górze. Była zaskoczona własną szczerością. Nie ugryzła się w porę w język, aby zatrzymać słowa, które cisnęły się do ust.

- Tak, więc zostajesz? – spytał dla pewności.

Violetta pokiwała energicznie głową. Szczęśliwy chłopak objął ją w tali i podniósł do góry, okręcił się wraz z nią wokół własnej osi.

- Leon – pisnęła, a po chwili zaśmiała się rozradowana. Gdy, ponownie stanęła na swoich nogach odsunęła się trochę od chłopaka, bo czuła, że jest niebezpiecznie blisko niej.

- Kobieto, ale żeby mnie tak straszyć? Chcesz, abym zszedł tutaj na zawał? – zażartował.

- Oczywiście, że nie. Nie wiedziałam, że aż tak ci zależy – odparła, uciekając przed nim wzrokiem.

- Nawet nie zdajesz sobie sprawy jak bardzo – odgarnął niesforny kosmyk z jej twarzy, ponownie się do niej przybliżając. Po ciele szatynki przebiegł przyjemny dreszcz.

- Emm, Leon. Naruszasz moją przestrzeń, nie pchaj się tak bo mi gorąco – powiedziała speszona.

- Nie wiedziałem, wybacz – zaśmiał się. – Jesteśmy przyjaciółmi, prawda? Nie ma, więc powodu, abyś czuła się nieswojo, kiedy jestem tak blisko. Chyba, że…

- Chyba, że co? – spytała z ciekawością.

- Chyba, że czujesz do mnie coś więcej.

- Jaa, jaa. – wyjąkała zdenerwowana.

Czy, to było aż tak widoczne? Chciała to ukryć. Miała dosyć zatajania prawdy, ale co jeśli chłopak ją wyśmieje? Jeżeli nie czuje tego samego? Nie mogła powiedzieć, że jest w nim zakochana. To niedorzeczne, bo nie mogła poczuć czegoś do chłopaka z którym była jej przyjaciółka. Nie mogła skrzywdzić Fran, nawet jeżeli nie są sobie tak bliskie, jak kiedyś.

- Nagle zamilkłaś – powiedział.

Był coraz bliżej. Utkwiła wzrok w jego ustach, przypatrywała się im z pożądaniem. Czy mogła na chwile o wszystkim zapomnieć i zasmakować pocałunku, którego tak bardzo pragnęła? Szatyn pochylił się niepewnie nad szatynką i musnął delikatnie jej usta. To było jednak dla niej za mało. Dziewczyna przesunęła dłonią po włosach Leona, aby przyciągnąć go jak najbliżej. Ich wargi złączyły się w jedność. Drugi pocałunek był bardziej namiętny. Chcieli w nim przekazać jak wielkie jest uczucie, którym siebie obdarzyli. Gdy się odsunęli, ich oczy się spotkały. Nie były potrzebne żadne słowa. Kiedy, panienka Castillo uświadomiła sobie co zrobili, jej twarz oblał rumieniec. Musiała jednak przerwać tą wyjątkową chwile.

- Ll, Leon. My nie możemy – złapała się za głowę, zdając sobie sprawę, z beznadziejności sytuacji. – Fran… Nie mogę jej tego zrobić – zrobiła krok w tył, aby oddalić się od Meksykanina na bezpieczną odległość.

- Violu, przecież nie mamy wpływu na to, kogo darzymy uczuciem – złapał dłoń szatynki i splótł ich palce razem.

- Najlepiej będzie, kiedy zostaniemy tylko przyjaciółmi – zabrała swoją rękę. – Zapomnijmy o tym co się stało.

- Violetta, ale ja cię k…

- Nie – przerwała mu. – Proszę, nie kończ – oznajmiła wbrew sobie.

- Dobrze, jak chcesz. Tyle, że ja nie poddam się tak łatwo – uśmiechnął się pod nosem.

***

Oboje szli w przyjemnej ciszy. Violetta odpłynęła do krainy swoich myśli. Na jej usta sam cisnął się uśmiech, kiedy przywoływała w umyśle wspomnienie dotyku warg Leona. Sama nie mogła określić, jak wtedy się czuła. Po raz pierwszy od śmierci mamy, była naprawdę szczęśliwa. Nie chciała odpychać od siebie chłopaka, ale nie chciała również skrzywdzić dawnej przyjaciółki. Podczas ich ostatniej rozmowy w końcu dostrzegła, że Fran może się zmienić, tylko musi jej w tym trochę pomóc. Pragnęła usłyszeć od Leona, że ją kocha, lecz wiedziała, że wtedy trudniej byłoby trzymać się na dystans. Spojrzała na niego kątem oka i znowu poczuła w sercu to przyjemne uczucie. Musiała się przyznać przed samą sobą, że nieodwracalnie zakochała się w nim. Myślała tylko o tym, że znowu chciałaby być blisko niego. Poczuć słodki smak jego miękkich ust.

- Zamyśliłaś się księżniczko – powiedział czule. Złapał jej dłoń, zamykając w uścisku swojej.

- Leon – wyjąkała. Było ciężko, a on bardziej utrudniał, by hamowała chęć dotykania go. – Przyjaciele nie trzymają się za ręce.

- Skąd wiesz? Nawet jeśli, to przecież nic do mnie nie czujesz i nie powinnaś się krępować takich gestów, ze strony wyłącznie, przyjaciela – oznajmił chytrze. Ukazał rząd swoich śnieżnobiałych zębów.

Wywróciła oczami. Nie mogła się złamać, a miała ochotę wykrzyczeć mu w twarz, że cholernie jest w nim zakochana.

- Jesteśmy.

Znowu znalazła się w tym wyjątkowym miejscu. Tutaj mogła poczuć, że na świecie jest wyłącznie ona, szatyn i rozkoszna cisza, która koiła każdą niepewność.

- Skąd możesz wiedzieć co czuje? – skrzyżowała ręce na piersi. Popatrzyła na iskrzące się w świetle słońca, jezioro.

- Szczerze mówiąc, to nie wiem. Wiem co ja czuję, tylko niegrzecznie mi przerwałaś, gdy chciałem to powiedzieć. Violetta, czuję coś do ciebie i to nie są wyłącznie uczucia, którymi darzy się przyjaciółkę.

- Leon…

- Nie przerywaj mi, proszę. Prawda jest taka, że kocham cię Violetta. – Popatrzyła na niego zaskoczona. Wypowiedział słowa, mające nieprawdopodobną moc. – Dobrze słyszałaś – uśmiechnął się szeroko. – Kocham Violette Castillo! – wykrzyczał.

- Ciii – przytknęła palec do swoich ust. – Ktoś Cię usłyszy – rozglądała się gorączkowo.

- Za cicho? Mogę głośniej. Kocham Violette Castillo!

Z ust szatynki wydobył się perlisty śmiech. Wariat – pomyślała. Rzuciła się na niego z impetem, aby zatkać usta chłopaka swoją dłonią. Nie wyszło jednak tak jak chciała. Oboje runęli na trawę. Całą twarz Violetty oblał rumieniec, bo teraz leżała na ciele chłopaka.

- Pp, przepraszam – jęknęła zawstydzona. Chciała się jakoś podnieść, ale szatyn uniemożliwił jej to.

- Nie wywiniesz się teraz tak łatwo – zaśmiał się wesoło.

Chłopak przekręcił szatynkę, tak, aby leżała na trawie. Objął twarz dziewczyny w dłonie i przybliżył się. Ponownie tego dnia złożył na ustach Violetty gorący pocałunek, który odwzajemniła.

- Kocham Cię – wyszeptała wprost do jego ust.

Rozdział tworzony w towarzystwie piosenki Love Me Like Do. Wkręciła mi się ta piosenka i nie mogę przestać jej słuchać *.* Trzy pocałunki w jednym rozdziale, zaszalałam xd 

Dziękuje za wszystkie komentarze. Dają mi siłę i przynoszą wenę ;* 

Mam dobry humor, więc dzisiaj nie krytykuje "tego czegoś" powyżej ;) 

Buziaki,

Wasza Rachel ;*