Capitulo 14.

„Życie to nie bajka...

A wielka miłość trafia nam się tylko raz ...

I jeśli ją przy sobie masz, nie strać tego, przez głupi strach.”

Opuściła gabinet dyrektora Studia. Zrezygnowała z dalszego obserwowania zajęć. Jutro wyjeżdża. Rozdział w Buenos Aires, oficjalnie zostanie zakończony. Miała wątpliwości co do podjętej decyzji. Żałowała, że życie nie jest jak książka, w której mogłaby prześledzić dalsze strony historii swojego istnienia. Wtedy mogłaby sprawdzić, że wybrała najlepsze wyjście. Egzystencja ludzka, jednak jest nieprzewidywalna, a człowiek nie może przekonać się czy zadecydował słusznie. Ona jedynie mogła czekać na konsekwencje, jakie przyniesie jej postanowienie. Ciężko będzie jej zostawić rodzinne miasto. Przemknęła szybko do wyjścia, aby przypadkiem nie natknąć się na Leona. Przecież obiecała mu, że więcej nie będzie musiał na nią patrzeć. List miał być ostatnią oznaką, tego, że w ogóle żyje na tym świecie.

- Castillo – w drzwiach stanęła nagle kruczoczarna dziewczyna.

- Fran… - westchnęła cichutko i przekręciła oczami. – Czego chcesz? Wiesz, śpieszę się.

- Ty! – wskazała palcem na szatynkę. – Musiałaś znowu wpakować się w nasze życie, a było tak idealnie zanim się zjawiłaś. Zerwał ze mną – syknęła. – Przez ciebie! – wykrzyczała wściekła.

- Przeze mnie? – spytała zdziwiona. – Nie powinnaś mnie obwiniać. Nie wiem, czemu się tak na mnie uwzięłaś. Jakbyś nie zauważyła, ja też go straciłam… - na jej twarzy pojawił się ból. – Jeżeli ktoś jest winny, to my same.

- Myślałam… Myślałam, że zerwał ze mną… Dla ciebie – zmarszczyła brwi nic nie rozumiejąc.

- Leon – jej głos załamał się, gdy wypowiadała jego imię. - On taki nie jest. Powinnaś wiedzieć. Mogłabyś mi powiedzieć czemu za wszystko zawsze obwiniasz mnie?

- Nie twój interes – fuknęła.

- Dobrze. Jeżeli nie chcesz, nie mów… - powiedziała, nie nalegając by uzyskać odpowiedź. - Czy ty go kiedykolwiek kochałaś? – spytała nagle.

- Ja… - zawahała się. – Och, co to za przesłuchanie Castillo? – założyła ręce na piersi niezadowolona. – Nie mam humoru, żeby się z tobą kłócić.

- Pamiętasz co poprawiało nam humor, gdy byłyśmy małe? – uśmiechnęła się delikatnie.

- Nie wracam do wspomnień, z tego bezwartościowego czasu – prychnęła.

- Spodziewałam się takiej odpowiedzi z twojej strony. Chodźmy – popchnęła Francesce delikatnie do przodu.

- Nigdzie z tobą nie idę – oznajmiła niepewnie.

- Jelly Belly! – zaśmiała się i nakazała gestem, aby Włoszka poszła wraz z nią. Po dłuższym wahaniu dziewczyna dołączyła do szatynki.

***

Violetta uwielbiała fasolki Jelly Belly. Jedzenie ich dostarczało wiele frajdy i uśmiechu na twarzy. Nigdy nie było wiadomo na jaki smak trafisz. Podczas kosztowania, albo będziesz delektował się przyjemnym smakiem, albo na buzi pojawi się skrzywienie spowodowane okropnym aromatem zawartym w cukierku. Gdy była mała, często zajadała się nimi wraz z przyjaciółkami.

- Dawno tego nie robiłam – zachichotała i sięgnęła po cukierka. Nieśmiało włożyła go do buzi. Kiedy poczuła smak, skrzywiła się i miała ochotę wszystko wypluć. – Ugh. Smak psiego jedzenia – powiedziała krzywiąc się. Roześmiała się i ku jej zdziwieniu, Francesca śmiała się wraz z nią. Pierwszy raz od dłuższego czasu był to szczery śmiech.

- Dobra, teraz twoja kolej – wpatrywała się w dziewczynę, czekając na jej reakcje.

- Brzoskwinia – uśmiechnęła się.

- Ej! Zgłoszę reklamacje. Dlaczego, to zawsze ja trafiam na najgorsze smaki? – sięgnęła po kolejnego cukierka. – Limonka – oznajmiła triumfalnie.

- Fuj. Skoszona trawa? – spojrzała na szatynkę. Obie wybuchnęły śmiechem.

Szatynka w końcu widziała we Włoszce, osobę, którą była kiedyś.

- Fran… - zaczęła. – Nie wiem co takiego się wydarzyło w twoim życiu, ale jestem pewna, że wciąż jesteś tamtą wesołą i życzliwą osobą. Uwierz, że dokładnie wiem jak to jest, skrywać wewnątrz prawdziwą siebie. Myślałam, że jeżeli dokonam w sobie zmiany to świat wokół mnie również będzie inny. Teraz jednak wiem, ignorowanie swoich prawdziwych uczuć nie jest dobrym wyjściem. Odpychanie bliskich jest najgorszą rzeczą, którą możesz zrobić.

- Nie potrzebuje nikogo – prychnęła. – Violetta, pogódź się z tym, że teraz jestem zupełnie inną osobą. Jestem gwiazdą i mam władze – zadarła głowę i odrzuciła włosy.

- Jejku, pierwszy raz od naszego spotkania po latach, zwróciłaś się do mnie po imieniu – na jej twarzy pojawił się delikatny uśmiech. – Ja też w kółko to powtarzałam, ale to nie prawda. Myślę, że ty w głębi duszy również tak uważasz. Jeżeli nikogo przy sobie nie masz, sława oraz władza przestają mieć znaczenie.

- Prawda jest taka, że od dawna nikogo przy mnie nie ma – oznajmiła łamliwym głosem. – Od kiedy moi rodzice się rozstali, nic już nie jest takie jak dawniej… Przestałam ich obchodzić, a przecież tak bardzo się starałam. Wygrywałam konkursy  talentów, dostałam się do najlepszej szkoły muzycznej w mieście, a oni nigdy nie przyszli na żaden z moich występów... Nie wiem, czy kiedykolwiek słyszeli jak śpiewam. Ojca nie widziałam już dobrych parę lat, a mama… Ona wiecznie siedzi w pracy i w ogóle nie ma dla mnie czasu. Nie wiem, dlaczego ci to wszystko mówię – potrząsnęła głową i szybko starła pojedynczą łzę, która spływała po policzku.

- Wiesz, dobrze jest się komuś wyżalić – poklepała ją delikatnie po ramieniu. – Ludzie popełniają błędy, nawet ci już trochę doświadczeni przez życie. Mam nadzieje, że w końcu dostrzegą jaką wspaniałą mają córkę – posłała szeroki uśmiech w kierunku koleżanki.

- Nie rozumiem – zmarszczyła brwi. – Wyrządziłam ci tyle krzywdy, a ty jesteś dla mnie taka… Miła.

- Jeżeli na kimś ci zależy, to trwasz przy jego boku, mimo wszystko. Ostatnimi czasy mogłam to sobie doskonale uświadomić. Proszę, przemyśl sobie czy droga, którą wybrałaś jest właściwa – uścisnęła lekko zaskoczoną dziewczynę i zostawiła ją, aby wszystko mogła sobie  przemyśleć w samotności. Violetta miała nadzieje, że Francesca odrzuci maskę, za którą była skryta osoba, którą kiedyś była.

***

Wpatrywała się w widok za dużym oknem. Śledziła wzrokiem odlatujące samoloty. Już niedługo sama miała siedzieć w maszynie śmierci. Nie lubiła nimi latać, to nigdy się nie zmieniło. Tym razem jej taty nie będzie obok, a ona nie będzie miała kogo złapać za rękę, aby złagodzić swój strach. Nawet najdrobniejsze turbulencje wywoływały w niej przerażenie, że czeka ją śmierć w przestworzach. Czuła napływające do oczu łzy. Nie lubiła pożegnań, zawsze wywoływały w jej sercu nieznośny smutek. Jak miała sobie poradzić z dala od bliskich? Jeszcze nie opuściła Buenos Aires, a już zdążyła zatęsknić. Przynajmniej udało jej się ich przekonać, aby nie jechali na lotnisko wraz z nią.

Spojrzała na zegarek i uświadomiła sobie, że musi już iść. Wstała z krzesełka i chwyciła w dłoń fioletową walizkę.

Musiała postawić kropkę nad etapem życia, który zakończy się w chwili jej odejścia. Myśli Violetty wciąż krążyły wokół Leona. Głupia nadzieja, że będzie chciał ją zatrzymać nie chciała jej opuścić, aż do teraz. Musiała się pogodzić z tym, że życie nie jest nawet odrobinę podobne do bajek, które mama czytała jej w dzieciństwie. Książę nie przybędzie i nie uleczy złamanego serca. Taki koniec to tylko fikcja.

- Violetta! – usłyszała za sobą krzyk.

Zamarła i zatrzymała się w miejscu. Może w życiu także zdarzają się szczęśliwe zakończenia?

Troszkę nudnawy? ;) Jak flaczki z olejem xd Nie wiem, ale mam pewien pomysł na rozdział 15. Tylko szczerze mówiąc nie wiem kiedy się ukaże ;) 

Każdy się pewnie domyślił kto zawołał Vilu, ale nie zdradzę na razie, czy to była tylko jej wybujała wyobraźnia, czy ktosiek zjawił się naprawdę ;)