Capitulo 14

W jednej chwili wszystko może się zmienić 

Poczuj wiatr na swym ramieniu 

Cały świat może zatrzymać się w jednej minucie 

Puść przeszłość w niepamięć

Hilary Duff - Fly

 Odczekała chwile, nim w jakikolwiek sposób zareagowała na słowa, szatyna. Takiego wyznania raczej się nie spodziewała. Czy to oznaczało, że Leon ją kochał? Nie powiedział tego wprost, ale na pewno coś do niej czuł. Mogła być aż tak ślepa? Nigdy nie dostrzegała, że komuś mogła się spodobać. Była przecież zwyczajna, przeciętna. Nie wyróżniała się niczym spośród swoich rówieśniczek. Francesca, tysiące razy powtarzała, że szatyn coś do niej czuje, ale ona zawsze zbywała to śmiechem. Musiała coś w końcu powiedzieć. Nie wiedziała, co powinna teraz zrobić. Nigdy nie podejrzewała, że Leon od zawsze starał się zwrócić na siebie jej uwagę. Potrzebowała czasu, żeby to sobie przemyśleć. Nie dawała porwać się emocjom. Gdyby to zrobiła, to co właściwie by się stało? Możliwe, że po prostu by go pocałowała, ale zapewne zrobi to, co potrafi najlepiej. ..Ucieknie.

- Leon – powiedziała, nadal zbyt oszołomiona jego wyznaniem – Jj, jaa – zająknęła się – Powinnam już iść – oznajmiła. Zabrała dłoń chłopaka ze swojego policzka i przelotnie na niego spojrzała, nim wyszła. Kiedy zobaczyła jaką ma minę, poczuła bolesne ukłucie w sercu.

 Oddalała się od miejsca zamieszkania, Meksykanina niemal biegiem. Przed czym właściwie starała się uciec? Sama nie rozumiała, co chciała za sobą zostawić. Musiała w końcu zrozumieć dlaczego wszystkich od siebie odsuwa. Chłopak, o którym marzy, z całą pewnością wiele dziewczyn, wyznaje co do niej czuje, a ona ucieka od niego jak ostatni tchórz. Wcale nie jest taka odważna czy silna. Przeraźliwie boi się zbliżyć do kogokolwiek. Trzyma ludzi na dystans, ponieważ nie chce znowu przeżywać bolesnej straty, która by ją zabijała od środka. Śmierć ojca spowodowała, że jakaś cząstka w niej umarła. Wszystko przestało mieć dla niej większe znaczenie. Liczył się tylko tor i powrót do szybkiej jazdy. Tylko te dwie rzeczy wydawały się szatynce najlepszym sposobem, aby czuła, że German wciąż jest przy niej. Okazywało się, że wszyscy wokół chcieli po prostu pomóc. Pasja do wyścigów była ważna, ale nie takim kosztem. Oddaliła się od mamy i wujka, którzy chcieli dla niej dobrze. Widzieli, że nie jest na to gotowa, a ona nie chciała tego słuchać. Prawda była taka, że nie pogodziła się ze stratą, ojca. Była przy tym jak umierał. To dodatkowo spowodowało, że nie podźwignęła ciężaru odejścia Germana, z tego świata. Angie oraz Gustavo, chcieli wraz z nią przeżyć żałobę. Ale ona zamknęła się na nich. Później było już między nimi tylko gorzej. Życie przypominało rozsypankę elementów, które w żaden sposób, nie chciały się posklejać. W rękach Violetty, spoczywała szansa na ich ponowne scalenie. To był czas, w którym musiała oddalić od siebie rozżalenie oraz strach. Egzystencja, nigdy nie będzie wędrówką, bez przeszkód. Od nas zależy jak przyjmiemy i pokonamy przeciwności losu. Argentynka, zamierzała najpierw porozmawiać z wujkiem i mamą. Porzuciła plany ucieczki w niewiadomym kierunku. Zbyt dużo osób musiało przez nią cierpieć.

 Gdy weszła do domu miała ochotę znowu się rozpłakać. Zobaczyła jak roztrzęsiona rodzicielka, wędruje nerwowo w kółko i między szlochaniem, wypowiada imię córki.

- Violetta – szepnął Gustavo, z widoczną ulgą.

Dziewczyna, nie zastanawiając się dłużej, podeszła do Angie i mocno ją przytuliła.

- Violu… Moja córeczka – pocałowała szatynkę w czoło, bojąc się, że to tylko złudzenie.

- Przepraszam was. Nie chcę żeby tak było.

- To my powinnyśmy prosić ciebie o wybaczenie, kochanie.

- Wszyscy popełniamy błędy. Podejmujemy decyzje, których potem żałujemy. Ale nie pozwólmy na to, aby to wszystko sprawiało, że oddalamy się od siebie – popatrzyła na wujka, potem na mamę. Uśmiechnęła się do nich, dając nadzieje, że znowu będą kochającą się rodziną. Jej taty już przy nich nie było, ale Angie miała prawo, ponownie kogoś pokochać. Mama zapewniła ją, że nikt nigdy nie zastąpi, Germana. On zawsze będzie pierwszą miłością dla której przeznaczone jest wyjątkowe miejsce w sercu.

 Po szczerej rozmowie z mamą i wujkiem, czekała ją kolejna, chyba trudniejsza. Spojrzała na zegarek i zastanawiała się czy Diego, w ogóle się pojawi. Mieli sobie trochę do wyjaśnienia. Prawie się pocałowali, a ona jak to miała w zwyczaju, uciekła bez słowa. Nie zdziwi się jeżeli przyjaciel nie będzie chciał z nią rozmawiać. Czasami robiła coś jakby nie miała oleju w głowie. Można skrzywdzić kogoś jeżeli powie się za dużo, albo nie powie się nic. Ona odeszła bez wyjaśnienia tego  wszystkiego, a przecież jego uczucia powinny być dla niej najważniejsze. Odetchnęła z ulgą, kiedy zobaczyła zbliżającą do niej postać. Po kilku minutach Hiszpan, stanął naprzeciwko, szatynki.

- Diego – zaczęła. Zbyt dużo poważnych i szczerych rozmów, zarezerwowała jak na jeden dzień. Ale im szybciej będzie miała to za sobą, tym lepiej – Przepraszam. Chciałabym cię kochać jak zakochana w chłopaku, dziewczyna. Jednak nie potrafię… - przerwała na moment, obserwując jak przyjaciel reaguje na jej słowa. Wydawało jej się, że raczej nic nie doda od siebie więc postanowiła kontynuować – Kocham cię, tyle, że... Jak brata - wydusiła z ledwością, mając świadomość, że prawdopodobnie zadaje kolejny bolesny cios - Mam nadzieje, że jeszcze kiedyś będziemy mogli być przyjaciółmi...

- Violetta, potrzebuje czasu. Nie potrafię patrzeć ci w oczy i zapomnieć o tym co czuje – starał się jak najlepiej przyjąć słowa przyjaciółki. Było mu źle, z myślą, że ona nigdy go nie pokocha. Musiał o niej zapomnieć, dlatego miał nadzieje, że to wszystko okaże się tylko zwykłym zauroczeniem.

- Ja rozumiem... Wierzę, że kiedyś do mnie zadzwonisz i spędzimy czas razem, tak jak kiedyś – uśmiechnęła się lekko – Diego, gdzieś tam czeka na ciebie dziewczyna, która zakocha się w tobie bez pamięci.

- Obyś miała racje – zaśmiał się, bez cienia wesołości.

- Na pewno ją mam – mimo skrępowania, podeszła do przyjaciela i mocno go uścisnęła.

- Napisałaś do mnie tylko po to, żebym to zobaczył?

Od razu rozpoznała do kogo należy głos, który usłyszała za sobą. Odwróciła się w kierunku szatyna i z przerażeniem uświadomiła, co mógł sobie pomyśleć. Gdyby wiedziała, że przyjdzie przed ustaloną godziną, zorganizowałaby spotkanie w innym miejscu. Musiała się chyba przyzwyczaić, że ma jakiegoś cholernego pecha w życiu.

- Leon, ni…

- Po prostu nic już nie mów – przerwał jej. Cisnął o ziemię, trzymany w rękach bukiet kwiatów i oddalał się szybciej niż mogłaby cokolwiek mu wyjaśnić.

Przeniosła wzrok na Diego, chcąc to jakoś wytłumaczyć, ale on powiedział przyjaciółce tylko – idź za nim. Skinęła głową i puściła biegiem, chcąc dogonić zdenerwowanego, szatyna. Był o nią zazdrosny? Nie mogła go stracić. Nie teraz kiedy uświadomiła sobie, że jest w nim zakochana. Kiedy zobaczyła go, tamtego dnia na parkingu przy jego imponującym samochodzie, obudziły się w niej uczucia, które były dotąd nieznane. Wtedy wypowiedzi dziewczyny w jego kierunku były opryskliwe. Zdawało się, że to nienawiść do chłopaka, powodowała, takie zachowanie. Już tamtego dnia pojawiło się między nimi przyciąganie, którego wcześniej nie chciała, dostrzec. Leon, zawsze pojawiał się, gdy go potrzebowała.

- Kurna, Verdas! – krzyknęła – Nie wkurzaj mnie i w końcu się zatrzymaj – dogoniła go i złapała za ramię, odwracając tak, aby jego wzrok był skierowany na nią.

- Nie jesteś moją matką, żeby mi rozkazywać – burknął – Mam tego dosyć. Kochasz kogoś innego i wychodzi na to, że nie wiedziałaś jaki mi to powiedzieć – powiedział, już nieco spokojniejszym tonem.

- Jesteś ślepy czy jak? – zachichotała. Zarzuciła ręce na jego szyje i wplotła palce w jego miękkie włosy – Zamknij się głupku i w końcu mnie pocałuj – szepnęła mu wprost w usta.

- Cc. co? – był oszołomiony. Sam już nie wiedział czy to sen czy rzeczywistość.

Violetta, nie czekała na reakcje chłopaka. Odszukała swoimi ustami jego wargi i zachłannie złączyła je w czułym pocałunku.

Ktoś się dziwi, że tak szybko dodany? Hehe, taki mój mały sekret. Może ktoś się domyśli, co jest grane xD