Capitulo 13

Prawda jest straszna, ale niewiedza jeszcze gorsza

Becca Fitzpatrick – Cisza

 Oczy chłopaka trzymającego ją w ramionach były zbyt piękne, aby móc przestać się w nie wpatrywać. Jego dołeczki, gdy delikatnie się do niej uśmiechał, jakby prosiły, aby musnąć je kciukiem. Włosy, w których chciała zatopić palce, aby móc sprawdzić ich miękkość. Usta, które w tej chwili, pragnęła dotknąć, swoimi. Nie wiedziała dlaczego wcześniej nie dostrzegła jak bardzo przystojny jest Leon. Możliwe, że to jej urażona duma i wspomnienia przeszłości, wciąż nie dopuszczały, żeby sobie to uświadomiła. Dawna nienawiść, ustępowała miejsce dla innych uczuć. Były to z całą pewnością piękne uczucia. Szatynka, jeszcze nie do końca umiała je zdefiniować. Ale sprawiały, że serce pragnęło wyrwać się z piersi, od nadmiaru szczęścia.

Pierwszy pocałunek miał być tym, którego nie zapomni do końca życia. Kiedy stała tak blisko chłopaka, czuła, że to ten właściwy moment. Nie wymuszony, tak jak to było w przypadku, Diego. Wystarczyło, że jasno zasygnalizuje, Verdasowi, że chce go pocałować. Mógł ją odrzucić, albo wyrazić na to zgodę. Nie liczyła minut, które upłynęły, na wpatrywaniu się w jego cudowne oczy. Gdy miała już dać się ponieść, tej pięknej chwili, stało się coś czego chyba żadne z nich się nie spodziewało.

Violetta, zobaczyła przed sobą, wyłącznie ciemność...

 Kiedy odzyskiwała świadomość, czuła, że leży na miękkiej powierzchni. Bardzo chciała, żeby to wszystko okazało się złym snem. Począwszy od odkrycia zażyłych relacji, Gustavo i Angie, a skończywszy na stanięciu przed drzwiami domu, Verdasa. Straciła przytomność czy po prostu śniła? Przedłużała moment otwarcia oczu, ponieważ nie była pewna czy jest gotowa na starcie, z rzeczywistością. Po chwili poczuła czyjś oddech, blisko swojej twarzy. Przestraszona, nieudolnie, poderwała się z kanapy. Zbyt szybka reakcja dziewczyny spowodowała, że walnęła czołem, o czoło chłopaka, który się nad nią pochylał.

- Auć – jęknęła. Zaczęła rozmasowywać obolałe miejsce. Chciała zapaść się pod ziemi, było jej wstyd. Zrobiła się cała czerwona i wolała nie podnosić wzroku – Przepraszam – szepnęła, ze skruchą. W odpowiedzi dostała tylko cichy śmiech – Nie powinnam była tu przychodzić. Jeszcze raz, przepraszam – Miała zamiar wstać i jak najszybciej wyjść z miejsca zamieszkania, szatyna. Ale Leon, zręcznie powstrzymał ją od wstania na nogi.

- Jeżeli myślisz, że ruszysz się z miejsca, to muszę cię rozczarować. Nigdzie nie idziesz. Nie w takim stanie.

No tak, przecież, gdyby nie ramiona Meksykanina, runęłaby na ziemię. Jednak nie mogła zdradzić dlaczego straciła przytomność. Przecież nie powie mu, że to przez niego zapomniała jak się oddycha. Był zbyt idealny, a ona musiała zapomnieć o tym jak bardzo korciło ją, aby go pocałować. Może powinna udawać, że bardzo mocno rąbnęła się w głowę i nic nie pamięta? Ta opcja nie wchodziła w grę. Już teraz był, aż nazbyt przejęty. Mogła przemyśleć wcześniej, że nie powinna do niego przychodzić.

- Nic mi nie jest, serio – próbowała mu wmówić. Tak, okłamuj go dalej, idiotko! – skarciła siebie w myślach. Nie rozumiała, czego tak naprawdę chciała. Z jednej strony pragnęła być bliżej niego, a z drugiej trzymać bezpieczny dystans. Ale kiedy tak na nią patrzył, czuła przemiłe dreszcze, które rozchodziły się po całym ciele – Twoi rodzice nie będą źli, że siedzę tutaj o tak późnej porze? – zapytała, by odwrócić uwagę od swojego stanu.

- Moich rodziców nie ma w domu. Jest tylko babcia, która nie ma nic przeciwko – zapewnił. Staruszka nie miałaby zastrzeżeń, gdyby Violetta chciała zostać u nich na zawsze. Chociaż miała już swoje lata, widziała, że Leonowi bardzo zależy na szatynce. – Może pójdę po telefon i zadzwonisz do swojej mamy? Nie powinnaś wracać do domu sama – On chętnie zaniósłby ją tam na rękach, aby być pewnym, że dotarła tam cała i zdrowa. Martwił się o nią. Był ciekawy dlaczego Violetta do niego przyszła. Nie miał jednak odwagi, aby o to spytać. Sam nie wiedział jak ma zachowywać się względem, Argentynki. Bywało, że go odpychała, a potem traktowała jakby byli przyjaciółmi i tak w kółko. Odwrócił się, miał zamiar iść po telefon lecz brązowooka chwyciła jego dłoń i pociągnęła na kanapę. Usiadł obok dziewczyny. Spojrzał na nią pytająco, cierpliwie czekając, aż coś powie.

- Nie – pokręciła głową i spuściła ją nisko, patrząc na rękę chłopaka, którą wciąż trzymała w kurczowym uścisku – Tylko nie ona – wydusiła, rozpaczliwie.

- Violetta – powiedział miękko. Chwycił jej podbródek i uniósł tak, by mogła patrzeć w jego oczy – Ufasz mi? – Przytaknęła. – Powiedz mi więc co się stało?

- Moje życie, to jedno wielkie pasmo, rozczarowań i bólu – prychnęła. Odwróciła wzrok. Puściła dłoń Leona, gdy uświadomiła sobie, że trzyma ją dłużej niż powinna – Kiedy wróciłam do domu… - przerwała na moment, aby pozbyć się guli w gardle, przez którą za chwilę znowu zaczęłaby, płakać – Zobaczyłam jak… Jak moja matka pieści się z bratem mojego taty – skrzywiła się z odrazą wspominając tamtą chwile, gdy dowiedziała się prawdy.

- Wolałabyś nadal o tym nie wiedzieć? 

- Ja… - zastanowiła się przez chwilę – Sama nie wiem. Chyba dobrze, że się o tym dowiedziałam. Bo oni kiedy odważyliby się do tego przyznać? W dniu swojego ślubu? Mimo wszystko sami powinni mi o tym powiedzieć.

- Dowiedziałaś się o tym, w najgorszy możliwy sposób – przyznał – Ale są twoją rodziną. Jestem pewien, że w końcu zrozumieją błędy, które popełnili. Musisz usiąść z nimi na spokojnie i szczerze porozmawiać. Jesteś silna, poradzisz sobie.

- Na razie nie mam ochoty na nich patrzeć – westchnęła. Szatyn objął ją ramieniem, a ona wtuliła twarz w zagłębienie jego szyi – Wcale nie jestem silna – zaśmiała się smutno – Dziękuje – dodała po chwili. Odchyliła głowę i uśmiechnęła się do Meksykanina.

 Reszta wieczoru przeminęła w przyjemnej atmosferze. Babcia Verdasa, była przemiłą staruszką, poczęstowała Violette, swoimi pysznymi, domowymi wypiekami. Pałała do szatynki, wielką sympatią więc miała nadzieje, że jej wnuk się postara i sprawi, że dziewczyna kiedyś dołączy do ich rodziny. Argentynka, postanowiła, że już więcej nie będzie powracała do wspomnień, przeszłości. Chciała być blisko Leona. Miała wrażenie, że jemu również na niej zależy. Przegadali większą część nocy i dowiedzieli się o sobie więcej niż przez te wszystkie lata dzieciństwa. Nadal nie wiedziała dlaczego chłopak kiedyś tak jej dokuczał, ale miała zamiar się tego dowiedzieć się, z czystej ciekawości. Meksykanin, także nie miał łatwo w życiu. Większość lat swojej nauki, spędził w szkole z internatem, z dala od bliskich. Rodzice chcieli sami pokierować życiem syna. Oczekiwali, że wybierze tą samą drogę, co oni. Ona miała podobną sytuacje, w swoim domu.

Rozmawiali tak długo, że nawet nie zorientowała się, że zasnęła w objęciach, Leona.

Gdy się obudziła nie poczuła pod swoją głową miękkiej poduszki, tylko coś nieco twardszego. Przeniosła się do krainy morfeusza, wtulona w tors, szatyna. Do tego w jego pokoju. To było nieco zawstydzające, ale w jego obecności, czuła się coraz bardziej swobodnie. Tak jakby byli przyjaciółmi, od lat. Podparła głowę na łokciu i obserwowała jak śpi. Wyglądał tak niewinnie, tak słodko, że znowu nachodziła ją jakaś przedziwna ochota, zatopienia ust w jego wargach. Chciała dać sobie w twarz, by wyzbyć się takich myśli. Czy to normalne, że zaczynała czuć coś do chłopaka? Uśmiechnęła się pod nosem i postanowiła go obudzić.

- Leon – szepnęła mu, wprost do ucha – Już nie śpimy – złożyła na jego policzku, delikatny pocałunek. Meksykanin, w odpowiedzi mruknął coś niezrozumiałego. Stwierdziła, że odpuści i da się wyspać, szatynowi. Zaśmiała się cicho i ostrożnie wstała z łóżka, tak, aby nie przerywać snu, Leonowi. Nieśmiało rozejrzała się po pokoju, Verdasa. Wzrok, szatynki przykuła fotografia, stojąca na biurku. Podeszła do mebla i wzięła do ręki zdjęcie. Nie rozumiała dlaczego akurat, to zdjęcie stoi oprawione w ramkę. Przedstawiało czasy, w których wraz z Meksykaninem, chodzili do jednej klasy. Od momentu wykonania fotografii, minęło już dziewięć lat więc jaki był powód, trzymania go na biurku, a nie upchniętego w albumie pod stosem innych zdjęć?

- Violetta, nie śpisz już? – Usłyszała zaspany głos, szatyna. Wzdrygnęła się, przyłapana na gorącym uczynku.

- Serio? Dlaczego akurat, to? – zapytała, nie odpowiadając na pytanie zadane przez chłopaka. Uśmiechnięta, odwróciła się w jego kierunku i wskazała na ramkę, trzymaną w dłoni.

Zaskoczony Leon, nie wiedział, co powiedzieć. Raczej nie powinien, wyznawać teraz, że to jedyne zdjęcie na którym jest ona dlatego trzyma go w miejscu, gdzie zawsze może na nie popatrzeć.

- Dziwne. Myślałam, że już dawno, dorysowałeś mi na nim rogi i wąsy – zachichotała.

- Brzmi, jakbyś ty tak, zrobiła? – uniósł kąciki ust ku górze. Podszedł do dziewczyny i chwycił fotografię, odstawiając ją na miejsce.

- Możliwe, że tak zrobiłam – wydusiła, nadal cicho się śmiejąc – Powiedz mi, Leonie. Dlaczego tak mi dokuczałeś, a jednak nie oszpeciłeś na tym zdjęciu? – spytała, z szerokim uśmiechem na ustach.

- Myślę, że nie jesteś gotowa na moją odpowiedź – rzekł, z nutką tajemniczości.

- Nie bądź taki – zrobiła minę obrażonego dziecka – Leon, a czy ty mi ufasz? – zadała mu to samo pytanie, które on zadał jej wczorajszego, wieczoru.

- Naprawdę chcesz wiedzieć? – Pokiwała głową. – Myślisz, że cię nienawidziłem? Mylisz się, nawet nie wiesz jak bardzo... – Po chwili wahania, ułożył dłoń na policzku dziewczyny. Zatopił wzrok w jej brązowych tęczówkach. Lubił się w nie wpatrywać – Chciałem zwrócić na siebie twoją uwagę. Pokochałem cię tak mocno jak może pokochać dziewczynę, dziesięciolatek. Jeżeli mam być już całkowicie szczery… Uczucie do ciebie, nigdy nie opuściło mojego serca. Wręcz przeciwnie, z dnia na dzień, coraz bardziej rosło.

Omg. Co to za końcówka? Sama nie wiem, naprawdę :D Wgl. nie wiem co ja tutaj wstawiam. Problem w tym, że ja już chyba nie potrafię pisać. Nic mi ostatnio nie idzie. Staram się przyspieszyć zakończenie historii. Postaram się dokończyć, to co zaczęłam, ale ostatnio jest coraz gorzej. Przepraszam, że tak zaniedbuje komentowanie waszych blogów. Staram się nadrobić te zaległości. Wypalam się i tyle. Nie męczę was więcej. Zapraszam do czytania ;*