Capitulo 6

My faith is shaking but 

I Gotta keep trying
Gotta keep my head held high

Miley Cyrus - The Climb

 Już niedługo miała wsiąść na miejsce kierowcy. Nie mogła w to uwierzyć. Czekała na tą chwile, już od dwóch lat. Jednak nachodziło ją zwątpienie, że już nie umie prowadzić. Ale czy jazda samochodem, nie jest taką samą umiejętnością jak jazda rowerem? Tego nie jest w stanie się zapomnieć. Miała nadzieje, że informacja o prowadzeniu przez nią auta na torze, nie dojdzie do uszu wujka. Gdyby się dowiedział… Chyba już nigdy nie wypuściłby jej z domu.

- Violetta. – poczuła delikatny uścisk chłopaka, na swoim nadgarstku. – Może to nie najlepszy pomysł… Wiesz, że nie musisz niczego udowadniać, tym gnojkom. – wskazał ruchem głowy na stojących niedaleko, młodych chłopców.

Dziewczyna w głosie Leona wyczuła troskę. Jego dzisiejsze zachowanie, było dla niej czymś dziwnym. Przez myśl przemknęło jej, że się o nią martwi, lecz to zniknęło szybciej niż się pojawiło. To niemożliwe, że wróg, tak szybko stawał się przyjacielem. Ona mu zaufa, a on to perfidnie wykorzysta przeciwko niej. Musiała mieć się na baczności, aby potem nie cierpieć.

- Nie musisz się o mnie martwić. – syknęła. Wyrwała swoją rękę i podeszła bliżej samochodu, nie spoglądając więcej na Meksykanina.

Obejrzała maszynę, którą za chwile miała mknąć po torze. Fascynacja samochodami, chyba nigdy jej nie przejdzie. Trochę się bała, ale nie miała zamiaru, tak po prostu się poddać. Założyła kask i wsiadła do samochodu. Kierownica, skrzynia biegów, pedał gazu. Czuła się niczym małe dziecko, w sklepie pełnym zabawek.

- Powodzenia laluniu. Przyda Ci się. – parsknął z kpiną, ciemnowłosy chłopak.

Violetta nie odpowiedziała na zgryźliwy komentarz. Nic nie powinno ją teraz rozpraszać. Była zdeterminowana, żeby pokazać swoje umiejętności i utrzeć nosa tym niedowiarkom. Ułożyła dłonie na kierownicy. Wcisnęła gaz, aby rozgrzać silnik samochodu. Włączyła odpowiedni bieg i puściła sprzęgło. Ruszyła z piskiem opon. Nawet się nie obejrzała, a już mknęła przez tor z niesamowitą prędkością. Zdążyła już zapomnieć, jak czuła się prowadząc samochód na torze. Ta adrenalina oraz wolność, są nie do opisania. Trzeba to przeżyć, aby wiedzieć jakie to uczucie.

Była coraz bliżej zakończenia okrążenia. Wszystko szło doskonale, dopóki nie wróciły wspomnienia tamtego dnia…

 Hałas.

Krzyki oraz wiwaty, aby jak najlepiej zdopingować zawodników.

Była dumna ze swojego ojca. Miał szansę zostać najlepszym kierowcą w kraju. Wierzyła, że mu się uda. Posiadał ogromne umiejętności. Był dla niej przykładem. Nigdy się nie poddawał, więc również teraz, osiągnie obrany przez siebie cel.

Zaciskała mocno kciuki.

Tata dziewczyny prowadził. Był coraz bliżej mety. Nic nie stało na przeszkodzie, żeby zakończył wyścig jako pierwszy.

Jednak życie ludzkie jest nieprzewidywalne. Nie było, żadnych oznak tego, iż coś może pójść nie tak.

Trzask. Zgrzyt opon. Dźwięk rozbijanej szyby. Kłębek dymu.

Cała euforia tłumu, zniknęła wciągu sekundy. Wszyscy wstrzymali oddech i zastygli w miejscu. Violetta panicznie rozglądała się, aby móc dostrzec, czy tacie nic się nie stało. Przecież to nie mogło być jego auto. Szary dym powoli opadał, ukazując powagę sytuacji. Jeden samochód był dostrzętnie zniszczony. Ratownicy usiłowali wydostać kierowcę, z płonącego pojazdu.

Młoda Castillo zostawiła skamieniałą matkę, która siedziała obok. Musiała podejść bliżej i dowiedzieć się do kogo należy, roztrzaskana maszyna. Gdy dostrzegła numer zakrwawionego zawodnika, opadła bezsilnie na kolana. Z ust dziewczyny wydobył się rozpaczliwy krzyk. To był ojciec szatynki i właśnie umierał na jej oczach.

 Łzy rozmazywały ostrość widzenia. Nie dojdę do mety - stwierdziła nagle. Traciła kontrole nad pojazdem. Strach zawładnął ciałem dziewczyny, która nie wiedziała co robić. Starała się zahamować, szarpnęła hamulec awaryjny. Serce brązowookiej biło jak oszalałe. Po kilku sekundach, które wydawały się wiecznością, samochód w końcu ucichł i się zatrzymał. Po twarzy szatynki spływało tysiące łez, łapczywie starała się złapać oddech. Wyskoczyła z auta jak oparzona. Żołądek wywrócił się do góry nogami, a dzisiejszy posiłek podszedł do gardła. Prawie runęła na ziemię, lecz czyjeś silne ramiona zdołały uchronić ją przed upadkiem.

- Cholera, Violetta. Dlaczego mnie nie posłuchałaś? Wiesz co mogło się stać? Tak się bałem. – mówił z przejęciem. – Myślałem, myślałem… Boże. Violetta mogłaś tam zginąć. – kontynuował, bliski płaczu. Pod wpływem emocji, jego dłoń spoczęła na policzku dziewczyny. Przypatrywał się dokładnie szatynce, chcąc upewnić się, że nic jej nie jest.

Po całym ciele przeszedł ją dreszcz. Nie wiedziała czym był spowodowany. Tym, że jedna ręka chłopaka oplatała ją w talii, ratując przed upadkiem, a druga delikatnie muskała policzek. Czy nadal była w szoku, po nieprzyjemnej sytuacji na torze, sprzed kilku minut? Cokolwiek to było, musiała oddalić się od Leona, na bezpieczną odległość. Pozwoliła mu zdecydowanie, na zbyt dużo, ale z drugiej strony wydawał się naprawdę przejęty. Emocje przejęły kontrole, nad zdrowym rozsądkiem. Teraz musiała poczuć czyjąś bliskość. Nie wiele myśląc, rzuciła się w objęcia chłopaka i wybuchła płaczem. Złość, porażka, smutek, strach. To wytworzyło mieszankę uczuć, przez które nie mogła powstrzymywać słonych kropel.

- Już w porządku. Jesteś bezpieczna. – szeptał jej czule. Zamknął ją w szczelnym uścisku, aby choć trochę się uspokoiła.

Była słaba. Za długo trzymała w sobie cały ból, a on wybrał nie najlepszy moment, aby wypłynąć na zewnątrz. Przegrała, skompromitowała się, a w dodatku tkwiła w objęciach Leona i musiała przyznać, że czuła się w nich bezpiecznie.

- Ooo… - przeciągnął z drwiną jeden z chłopców, z którym się założyła. – Laleczka się popłakała. Leć do tatusia i się poskarż.

Tata. Kiedy usłyszała to słowo, jęknęła głośno. Nawet gdyby chciała, nie mogłaby tego zrobić. German nie żyje, a wszystko wokół tylko boleśnie o tym przypominało. Nie mogła dłużej tam zostać. Czuła jak mięśnie Leona się napięły. Musiała odejść z nim jak najszybciej, zanim rzuciłby się na któregoś z nastolatków.

- Leon. – szepnęła, zanim zdążyłby wykonać jakikolwiek ruch. – Zabierz mnie stąd. – poprosiła. Odsunęła się odrobinę od chłopaka i popatrzyła w jego zielone tęczówki, zamglonymi od łez oczami. Kiedy przeniósł na nią swój wzrok, złość odpłynęła z twarzy Meksykanina. Starł płynącą, po policzku dziewczyny, łzę. Na co ona zareagowała uśmiechem, który pojawił się niekontrolowanie.

Powinna powiedzieć mu, żeby jej nie dotykał. Tymczasem tego dnia, pozwoliła mu zbliżyć się do siebie, jak nigdy.

Objął ją ramieniem. Oboje odeszli, ignorując krzyki młodych kierowców, którzy przypominali o zakładzie.

 Szli w ciszy. Nie miała odwagi się odezwać. Emocje powoli z niej uchodziły. Wlepiła wzrok w rękę Verdasa, która spoczywała na jej ramieniu. Wyswobodziła się z uścisku chłopaka, nie dając mu odczuć, że w końcu mu wybaczyła. Widziała jak spogląda na nią, ze smutkiem. Ale co miała zrobić? Pozwolić mu zburzyć mur, za którym, za wszelką cenę chciała się chronić? Nie mogła na to pozwolić. Było jeszcze za wcześnie, aby mogła oznajmić mu, że zapomniała o przeszłości. Chociaż dzisiaj dostrzegała jak zależy Leonowi, to starała się o tym zapomnieć. Była powoli przerażona, że zaczynała dobrze czuć się, w jego towarzystwie.

Meksykanin w końcu się zatrzymał. Stali obok samochodu, którego podziwiała na parkingu. Tego dnia w którym dowiedziała się, że Leon Verdas, wrócił. Sama się sobie dziwiła, ale teraz widok auta, w ogóle nie wprawiał jej, w doskonały nastrój.

- Zabiorę Cię do domu. – odezwał się, w końcu szatyn. W jego głosie przebrzmiewała troska.

- Pójdę na piechotę, nie rób sobie problemu. Dzię… Dziękuje. – wydusiła. – Wiesz dziękuje, za dzisiaj. Naprawdę. – powiedziała. – Na razie mam dość tych maszyn. Nie wierzę, że mówię to ja… Violetta Castillo. – pokręciła głową, nie wiedząc już co począć.

- Chyba nie myślisz, że puszczę Cię samą, w takim stanie. Jeżeli nie chcesz jechać, to możemy iść. Idziemy razem. – podkreślił. - Pewnie nie zachwyca Cię perspektywa, spędzenia większej ilości czasu ze mną. Myślałem, że w naszej relacji poszło coś naprzód… Nieważne, to nie Twoja wina. Błędnie coś zinterpretowałem. – spuścił głowę i wlepił wzrok w swoje buty.

- Nie wymagaj ode mnie, rzeczy nie możliwych. – przekręciła oczami. Była zła na siebie, że pokazała szatynowi, jaka jest bezsilna. – To tak, jakby nagle Kopciuszek, zaprzyjaźnił się z macochą. – uśmiechnęła się niewesoło, uświadamiając sobie idiotyzm własnych słów. – Nie wybiegaj tak w przyszłość. Daj mi więcej czasu, a wtedy zobaczymy.

- Dobrze, ale i tak idę z Tobą. – mrugnął do niej. Nie miał zamiaru przyjmować odmowy.

- Okeeej. – przeciągnęła, świadoma tego, że nawet gdyby mu nie pozwoliła… On i tak poszedł by za nią. – Zgoda, ale jak już nie będę miała siły, to mnie zaniesiesz do domu. – oznajmiła, nie zdążywszy, ugryźć się wcześniej w język.

- Chyba nie powinnaś być, aż taka ciężka. – zaśmiał się, cicho. – Chodźmy.

Spłonęła rumieńcem. Ruszyła wraz z chłopakiem. Czekało ich czterdzieści minut, wspólnej wędrówki. Znowu miała spędzić czas, wyłącznie z nim.

Kurcze. Trochę mnie nie było, ale jakoś tak wyszło, że trochę mi zajęło wzięcie się za rozdział. Chciałam skończyć historię w ciągu wakacji, ale coś słabo mi idzie :D

Mam nadzieje, że jest w miarę okej :D Opinia w waszych rękach ;*

Dziękuje. Dziękuje. Jeszcze raz dziękuje ;* Wasze komentarze, dodają mi sił ;*

Violka nie wygrała. Kto się tego spodziewał? :D Jej przegraną miałam w planach już dawno temu. Wiem. Jestem dla niej okrutna :D Ale gdyby nie przegrała, to by się tak nie obściskiwała z Verdasem. Teraz czeka ich czterdzieści minut, sam na sam. Hahaha xD O czym będą rozmawiać? Czy dojdzie do bójki? Może Violetta nie wytrzyma i znowu zacznie się kłócić? Nic nie mówię, zobaczycie czytając następny rozdział ;* Postaram się napisać go, szybciej :D

Kto ma znowu zaległości w komentowaniu? Tak, Rachel. Staram się to nadrobić ;*

Pozdrawiam ;*