Capitulo 7

I kiedy się zbliżasz, nie wiem co zrobić 

Wiem jestem nieśmiała, zaczynam się bać. 

Co się ze mną dzieje? Czy to normalne?

Violetta - Te Creo

 Oboje co chwila, nieśmiało na siebie zerkali. Żadne z nich nie chciało odezwać się jako pierwsze. Violetta miała obawy, że źle pokieruje rozmową i znowu zacznie obdarowywać niewinnego Meksykanina, ciętymi uwagami. Leon z kolei bał się, że powie coś, co zdenerwuje szatynkę i resztę drogi będzie wolała pokonać w samotności. Nie chciał popsuć chwili szczęścia, w której mógł być blisko niej. Ciszę panującą pomiędzy nimi, odważyła się przerwać Violetta.

- Leon… - zaczęła niepewnie. Przełknęła głośno ślinę, próbując pozbyć się guli z gardła, która pojawiła się przez przerażenie. To przecież niedorzeczne, że bała się bliskości szatyna. Ciągle dążyła do tego, żeby zniknął z jej życia raz na zawsze, ale teraz coś się zmieniło… Nie była pewna, czy sama sobie to wmawiała. Czy może chłopak naprawdę się zmienił i czuła się dobrze, w jego towarzystwie. – Moje zaufanie co do ciebie, jest bardzo nikłe. Musisz mi jednak obiecać, że nikt się nie dowie, o dzisiejszej sytuacji z toru. Gdyby moja rodzina dowiedziała się, iż cudem uniknęłam wypadkowi… Jak nic wysłaliby mnie na inną orbitę. Z dala od cywilizacji. – pokręciła głową, próbując pozbyć się z myśli, najgorszych scenariuszy.

- Rozumiem. Domyślam się, że ciężko ci teraz mi zaufać. Masz moje słowo. Nic nikomu nie powiem. – zapewnił szczerze. – Bardziej obawiałbym się tych małolatów, z którymi się założyłaś. Wiesz, mogę tam wrócić i postarać się, żeby nic nie  wypaplali. – zacisnął dłonie w pięści, przypominając sobie nastolatków, którzy kpili sobie z dziewczyny.

- Masz racje. – powiedziała, lekko przestraszona. Żałowała, że jest taka porywcza i najpierw działa, a potem myśli. Nie chciała jednak, żeby Leon tam wracał. Widziała, jak na nich reagował. Na słowach, na pewno by się nie zakończyło. Wywiązałaby się niepotrzebna bójka, przez którą każdy by się dowiedział. – Ale nie musisz nic robić. Nie znają mnie i pewnie szybko zapomną, o całej sprawie. – machnęła ręką, próbując przekonać chłopaka, że się tym nie przejmuje.

- Jesteś pewna? – spytał.

Wystarczyło jedno skinienie, a on zrobiłby cokolwiek by sobie zażyczyła. Szkoda tylko, że tylko ona nie dostrzegała, tego, jak na niego działa.

- Tak. Porozmawiajmy o czymś innym. Mam dość ciągłego zamartwiania się. – zagryzała wargę, z powodu swojego zdenerwowania. Nie była pewna, czy chciała wkraczać na prywatne tory rozmowy. Było już za późno, aby nad tym gdybać. Ta perspektywa wydawała się lepsza, niż ponowne rozmyślanie nad życiem, które obecnie przypomniało bagno. Ugrzęzła i nie mogła się uwolnić. Ciągłe problemy, trochę ją przytłaczały, ale wiedziała, że nie może się poddać. Gdyby złożyła kapitulacje, to byłby koniec. Nigdy nie odzyskałaby, upragnionego szczęścia.

- Dobrze, ale chciałbym dowiedzieć się, co się stało... – podrapał się po głowie, lekko zdenerwowany. Nie był do końca pewien, czy powinien pytać. – Tak doskonale Ci szło. Było widać, że jesteś w sowim żywiole. Byłaś bliska zakończenia okrążenia, z doskonałym czasem. Jednak coś się stało… Straciłaś panowanie nad samochodem. – zacisnął na chwilę powieki, aby wyrzucić z głowy obrazy, tego przerażającego momentu, w którym tak bardzo się bał o Castillo.

- Wróciły wspomnienia, dość nie przyjemnej sytuacji. – oznajmiła tajemniczo, nie chcą zdradzać zbyt wiele. - Czasami myślę, że lepiej by było, gdyby tata zabrał mnie do siebie. – założyła ręce na piersi. Spojrzała na chwilę w niebieskie sklepienie i zaczęła wstydzić się wypowiedzianych słów. Miała wrażenie, jakby całe niebo nagle poszarzało. Ojciec na pewno byłby zły na córkę, gdyby to słyszał.

- Violetta… Nie możesz tak myśleć. Może teraz życie, nie układa się po twojej myśli, ale wszytko się w końcu ułoży. To tylko słowa, jednak zawsze się sprawdzają. Ciągle musimy toczyć walkę. Czasami mamy wrażenie, jakby to była walka z wiatrakami. Ale istnienie ludzkie nie ma prawa bytu, bez problemów. Nie możesz się poddawać. – rzekł. Starał się jakoś podnieść na duchu, dziewczynę obok.

- Jejku. Nie wiedziałam, że jesteś taki mądry. – palnęła. Zrobiło jej się głupio. Czasami myślała, że Leon, to tylko mężczyzna z ładną twarzą. Myliła się. Już nie pierwszy raz. Co, jeżeli skrywał piękne wnętrze, którego nie chciała dostrzec? Starał się ją pocieszyć, a ona nadal była dla niego nie miła. – Kurde, przepraszam. – powiedziała ze skruchą. – Bardzo często zdarza mi się powiedzieć, coś durnego. – twarz szatynki oblał szkarłat. Było jej wstyd. Chciała zapaść się pod ziemię, ponieważ wzrok Meksykanina wypalał ją od środka.

- Nie przejmuj się. – zaśmiał się cicho. – Coś byłoby nie tak, gdybyś przestała obdarowywać mnie, swoimi uwagami. Chyba już ci lepiej. – obdarował szatynkę, swoim najpiękniejszym uśmiechem.

- Może troszeczkę. – widząc uśmiech chłopaka, kąciki ust same powędrowały ku górze. – Koniec tego miłego. Teraz przyznaj się, że mnie śledzisz. Zawsze pojawiasz się tam, gdzie ja… - zmarszczyła brwi. - Co masz na swoją obronę? – dodała weselszym tonem.

- Nie wiem… Naprawdę, jakoś tak wychodzi. Przecież nie mógłbym szukać cię na siłę, widzę, jak na ciebie działam. Zawsze jesteś zła, kiedy się pojawiam, ale ja to rozumiem. Zasłużyłem sobie. – spuścił głowę. Był smutny oraz wściekły na siebie, że popełnił błędy, za które teraz musiał zapłacić.

- Powiedzmy, że ci wierzę. – ponownie obdarowała Meksykanina, swoim uśmiechem.

 – Nie powiedziałaś mi jednego… - zatrzymał się  i stanął naprzeciwko Violetty. – Czy uważasz, że każdy zasługuje na drugą szansę? – ujął nieśmiało dłoń dziewczyny i spojrzał w brązowe tęczówki, chcąc poznać jej zdanie w tej sprawie.

- Jj, ja. – zająknęła się. - Myślę, że t… - urwała w pół słowa, ponieważ ktoś ponownie postanowił przerwać wypowiedź Argentynki.

- Violetta!

Przechyliła głowę tak, aby móc zobaczyć właściciela głosu. Na szczęście to nie był wujek dziewczyny. Przyjaciel zbliżał się do niej, w niesamowicie szybkim tempie. Kiedy stanął obok, utkwił wzrok w złączonych dłoniach, Leona i Violetty. Sądząc po jego minie, nie był zachwycony.

- Violetta, gdzie Ty się włóczysz? Wszyscy cię szukamy, już myśleliśmy, że coś ci się stało. – mówił przejęty.

- Diego. Diego. Uspokój się, przecież żyję. – przewróciła oczami. Odsunęła się od Verdasa, niszcząc przy tym, uczucie, jakie wywołał jego dotyk. Dziękowała w duchu przyjacielowi, bo nie wiedziała, co mogło wydarzyć się dalej.

- Wracajmy do twojego domu, zanim Gustavo zawiadomi służby specjalne. – Zmierzył wzrokiem Leona, od stóp do głów. – Co ty z nim robisz? – szepnął do szatynki, kiedy stanęła przy jego boku. – Znowu cię dręczył? – dodał głośniej, tak aby Meksykanin go usłyszał.

- Jest dorosła. Nie potrzebuje niańki. – prychnął Leon. – Kim jesteś, żeby mówić jej, co ma robić? Może wracać do domu, z kim tylko zechce. – syknął wściekły. Zbliżył się niebezpiecznie blisko Hiszpana i wpatrywał się w niego wzrokiem, pełnym nienawiści.

- Chłopaki, dajcie spokój.

- Ejeje. Kim ty jesteś? Nie pozwalaj sobie, na zbyt dużo. – ułożył palec wskazujący na klatce piersiowej szatyna. Dźgnął swojego przeciwnika, zmuszając go do zrobienia kroku w tył. Meksykanin nie chciał pozostawać mu dłużnym. Szturchnął Diego w ramię, powodując, że tamten wściekł się, jeszcze bardziej. Złapał niczego nie spodziewającego się Leona, za koszulę. Uniósł pięść i już chciał uderzyć nią szatyna, lecz niespodzianie między nimi, pojawiła się Violetta.  Ułożyła dłonie na klatkach piersiowych, chłopaków. Czuła ich przyśpieszone oddechy. Musiała ich jakoś od siebie odciągnąć.

- Przestańcie! – krzyknęła. Skupiając dzięki temu ich uwagę na sobie. – Jak wy się zachowujecie? – przenosiła swój wzrok na zmianę. Raz patrzyła na Leona, później na Diego. Opuściła ręce i pokręciła głową zawiedziona. – Nie spodziewałam się czegoś takiego, po was. Jak chcecie, to łamcie sobie, nosy. Ja wracam do domu, sama.

- Violetta… - zaczął Hiszpan.

- Nie wiem co się z tobą ostatnio dzieje, Diego. Coraz częściej mnie zawodzisz. – wyszeptała.

Nie wiedziała, co ich napadło. Nie rozumiała zachowania, chłopców. Postanowiła odejść, bo nie miała ochoty słuchać tłumaczeń. Była kiepska w sprawach damsko-męskich, ale dostrzegła, że Diego był zazdrosny. Pytanie tylko, dlaczego? Traktował ją jak młodszą siostrę, którą ma obowiązek chronić? Czy zależało mu na niej bardziej, niż na przyjaciółce? Druga opcja nie wchodziła w grę. Nawet nie chciała myśleć, że to może być powodem. Wiedziała, że nigdy nie umiałaby obdarzyć go taką miłością.

Mam nadzieję, że rozdział przypadł wam do gustu :D Wyszedł chyba, w miarę długi. Tak mi się przynajmniej wydaje.

Dziękuje tym którzy komentują ;* Wasze słowa, one mnie bardzo motywują. To w większości wasza zasługa, że ten rozdział powstał  <3 Kooocham was ;*

Kończę, bo często za długie piszę te notki :D

Przesyłam tysiące buziaków :D

Rachel ;*