Capitulo 4

Listen to your heart. When he's calling for you 

Listen to your heart. There's nothing else you can do...

Roxette - Listen To Your Heart

 Miłość.

Czym tak naprawdę jest?

Czy ktoś kto nigdy jej nie doznał, może zrozumieć, jak wielką ma moc?

Każdy człowiek poznał, któreś z niezliczonych imion, tego uczucia. Miłość do rodziny,  przyjaciół, czy ojczyzny. Jednak z całą pewnością, tą najpiękniejszą jest ta, która łączy dwójkę ludzi.

Najwspanialsze uczucie, które wiąże się z egzystencją, każdej jednostki ludzkiej.

Chociaż daje wiele szczęścia, w niektórych przypadkach, doprowadza do tysięcy wylanych łez. Spowodowane jest to tym, że nie zawsze jest się w stanie odróżnić, prawdziwe uczucie od zwykłego zauroczenia.

Zdarzają się porażki na polu miłości, ale prędzej czy później, przyjdzie do nas ponownie.

Niespodziewana, odwzajemniona, prawdziwa.

 Nie wiedział, co robić. Jedynym wyjściem, było prawdopodobnie  tylko, stanie i bezczynne wpatrywanie się, jak dziewczyna o której marzy, odchodzi z innym. Wrócił jak najszybciej do domu i zamknął się w czterech ścianach, swojego pokoju, jakby znowu był pięcioletnim chłopcem, który rozpaczał w samotności przegrany mecz. Teraz jednak przegrywał coś znacznie cenniejszego, szanse na szczęście.

Czuł się z tym źle. Utkwił w czarnym punkcie, zastanawiając się, czy nie powinien zapomnieć o brązowookiej szatynce. Myślał o niej zdecydowanie za długo, uważał iż, jego serce, musi być bardzo głupie. Przecież mógłby znaleźć miłość, taką która będzie odwzajemniona, bez jakiegokolwiek cierpienia. Wielokrotnie starał się wymazać z głowy, Violette. Jego starania jednak spełzły na niczym. Ona wciąż znajdowała drogę powrotną do umysłu Leona.

Serce ludzkie jest na tyle skomplikowane, że nikt nie jest w stanie, rozkazać mu co ma czuć. Chłopaka czasami nachodziło zwątpienie, że to ma jakikolwiek sens. Gdzieś głęboko wierzył, że jeszcze będzie mu dane, być szczęśliwym. Gdyby się poddał, oznaczałoby to jedno : musiałby żyć z żalem, ponieważ nie walczył o miłość, którą obdarzył szatynkę. Na razie stał tylko z założonymi rękami, nie robił nic, żeby dostrzegła, że nie jest jej wrogiem i nigdy nim nie był. Ktoś musiał dać mu, porządnego kopa, aby się ogarnął i zaczął działać. Właśnie dlatego zadzwonił, do przyjaciółki. Nikt nie zrozumie tak dobrze toku rozumowania dziewczyny, jak inna przedstawicielka płci pięknej.

- Przyszłam jak najszybciej. Wiesz, ale mogłeś posprzątać przed moim przyjściem, śmierdzi tutaj jakby coś zdechło. – Głos dziewczyny przywołał go do rzeczywistości.

- Ha, ha. Bardzo śmieszne. – uśmiechnął się krzywo. – Nie przesadzaj, mówisz jak moja matka.

- Ojej. Coś Ty tak naburmuszony? Zaprosiłeś mnie na babskie ploteczki? – zachichotała.

- Lara… Nie jestem w nastroju, naprawdę. – jęknął.

- Dobra, to mów co się dzieje. – obeszła łóżko i usiadła na wolnym miejscu, obok szatyna. – Przesuń się trochę, mówiłam Ci, żebyś nie jadł tyle czekolady. – uśmiechnęła się, ale chłopak zmroził ją spojrzeniem. – Okej, już przestaje, tylko mnie nie bij. – uniosła ręce w obronnym geście. – Nie musisz mówić, chodzi pewnie o Violette? – zapytała, dobrze wiedząc, o co może chodzić.

- Jestem w tej sprawie bezsilny, ona mnie nienawidzi. – westchnął z rezygnacją.

- Leon, przestań. Ona Cię kocha, tylko jeszcze o tym nie wie. – ukazała rząd swoich śnieżnobiałych zębów. – Proszę Cię, jak będziesz siedział na tyłku i nic nie robił, to nie wiele zdziałasz. Ględzisz jak moja babcia, podczas rodzinnego spotkania. Słuchać się już tego, nie da. – przewróciła oczami. – Zacznij działać, jeżeli Ci zależy.

- Łatwo powiedzieć, trudniej zrobić. Po za tym ona, chyba jest z tym… Jak mu tam? Diego? Jeżeli to z nim jest szczęśliwa, to nie powinienem, tego niszczyć. – oznajmił.

- Skąd wiesz, że z nim jest? Widziałeś jak się z nim całuje? – uniosła pytająco brew.

- Nie, nie. Przytulali się, ale…

- Leoś. – przerwała mu. – Leon, Leon, Leon. Gdzie się podział ten pewny siebie chłopak, który wiedział czego chce? Co oni ci zrobili, w tej szkole z internatem? Pranie mózgu?

- Może już go nie ma? – spuścił wzrok i zamilkł na chwilę. - Masz racje, muszę zacząć coś robić. – uniósł głowę. Popatrzył w oczy przyjaciółki. – Dziękuje. – powiedział z wdzięcznością. Za to właśnie ją uwielbiał, potrafiła powiedzieć bez ogródek, co myśli.

 Lubiła takie chwile z przyjaciółmi. Mogła poczuć spokój, który odrywał ją od zwykłej, szarej rzeczywistości. Ciągłe sprzeczki z matką i wujkiem, nie pomagały w pełni cieszyć się życiem. Teraz była z ludźmi, którzy wiele dla niej znaczyli. Rozumieli ją najlepiej na świecie.

Ich ciągłe wybuchy śmiechu, roznosiły się po całym otoczeniu. Ona, Diego i Francesca. W trójkę leżeli na trawie i patrzyli w niebo, obserwując sunące się po nim, białe obłoki. Ich wyobraźnia umożliwiała, dostrzeżenie w nich przeróżnych kształtów. Violetta myślała nad tym, że istnienie takiej chmury jest beztroskie, wolne, pozbawione jakichkolwiek problemów. Zupełnie różniące się od jej egzystencji.

- O, a tam jest starsza pani, niosąca wielką siatkę z zakupami. – Hiszpan wskazał na chmurę, która znajdowała się nad ich głowami.

- Co? Ja tam widzę Justina Biebera, który wyszedł sobie z psem na spacer. – oznajmiła Francesca.

- Bieber? Od kiedy faceci, mają piersi? – uśmiechnął się krzywo.

- Jeju, Diego i gdzie Ty się patrzysz? Dziwne masz skojarzenia, widać o czym myślisz. – zaśmiała się Włoszka. – Vilu? A Ty co myślisz? Prawda, że to Justin?

- Hmm? – Wypowiedzenie jej imienia przez przyjaciółkę, oderwało ją od rozmyślań. – Nie, nie jestem głodna. – odpowiedziała głupio, nie wiedząc o co może chodzić.

- Kochana, bujasz w obłokach. – zachichotała kruczoczarna.

- Wybaczcie. – powiedziała ze skruchą. – Cholera, znowu się zamyśliłam. Chciałam o czymś z wami porozmawiać, ale… Nie to głupie, zapomnijcie. – zagryzła dolną wargę, skrępowana.

- Violuś, zaczęłaś, a więc musisz skończyć. Wiesz, że możesz nam powiedzieć o wszystkim, jeżeli Diego przeszkadza, to możemy powiedzieć mu, żeby sobie poszedł. - wyszeptała.

- Ej! Ja tu jestem i tak wszystko słyszę. – odwrócił głowę, udając, że się obraził.

- Byliście kiedyś zakochani? – wypaliła w końcu. – Tak o tym myślałam i jestem zupełnie zielona, jeżeli o to chodzi. Ja, nigdy... Nigdy się nie całowałam. – zaczerwieniła się ze wstydu. – Po co ja to wszystko mówię? Wyśmiejecie mnie, tak?

- Oczywiście, że nie. Moim zdaniem, jest się zakochanym, gdy w obecności tej drugiej osoby, miękną Ci kolana, a serce przyśpiesza, bijąc nierównym rytmem. Kiedyś się tak czułam, ale to odeszło. Obecnie nie mam czasu na chłopców, ale miłość prędzej czy później, zapuka do drzwi. Przyjdzie w najodpowiedniejszym momencie.

- Nigdy się nie całowałaś? To da się załatwić, nawet teraz. – Diego zamknął oczy i ułożył usta w dziubek.

- Twoje wargi są kuszące, ale chyba nie skorzystam z propozycji. – wydusiła z ledwością i razem z Francescą, wybuchły śmiechem.

- Wiecie co? Dzisiaj ranicie moje uczucia. Przepraszam, ale opuszczam was dziewczynki. Robi się za bardzo, babsko. – uśmiechnął się pod nosem.

- Co? – Włoszka udała oburzoną. – Nadal pamiętam jak ryczałeś, na Titanic’u. – zażartowała.

- To było, zbyt wzruszające. – podniósł się do pozycji stojącej i pokazał język w stronę Francesci. -  Teraz możecie sobie pogadać o jednorożcach i poszukiwaniu szczęścia na końcu tęczy.

- Już wiemy co robisz w wolnym czasie, nasz drogi przyjacielu. Idź bo zaraz wezmę patyka i zdzielę Cię nim, po tej niemądrej główce.

- Wariatka. – pokręcił głową i uniósł kąciki ust ku górze.

- Z kim ja się przyjaźnię? – ponownie tego dnia, z ust Violetty wydobył się, śmiech.

Miała przy sobie największy skarb, przyjaciół, którzy kolorowali jej świat, gdy brakowało w nim barw. Takie momenty zachowywała w swoich wspomnieniach, aby dodawały sił, kiedy życie rzucało kłody pod nogi. Wierzyła, że kiedyś poczuje do kogoś, coś tak wyjątkowego, o czym mówiła Francesca. Może miłość jej życia, jest bliżej niż myśli?

Jesteście zdziwieni, że jest rozdział? Bo ja jestem i to bardzo :D Coś mnie naszło, wena przyszła, trzeba korzystać. Bardzo przyjemnie mi się pisało ten rozdział, a jak się go czytało? xD Ooo julu, wychodzi mi z tego jakaś marna komedia, połączona z dramatem :D Po prostu jakoś nie kontroluje, tych żartobliwych docinek xD Jestem bardzo wdzięczna, za to, że okazaliście mi tyle wsparcia ;* Najwspanialsi czytelnicy, jakich kiedykolwiek mogłam mieć ;** Trochę mi smutno, jak nie wracacie do zajmowanych miejsc, ale rozumiem, że możecie nie mieć czasu :D Mam tylko nadzieje, że czytacie moje wypocinki xD Rozdział kolejny, chyba powinien być szybciej. Pomysł już jest i chęci, więc tylko pozostaje znaleźć chwile i to napisać :D Verdas nie będzie już mędzić, tylko ruszy swoje cztery litery :P Aaa i znowu mam zaległości w czytaniu, waszych blogów. Nadrobię to, obiecuje ;* Tyle? Tak, chyba tak. Na razie nic więcej, nie przychodzi mi do głowy xD